Zou ik nog bestaan?
3 jaar geleden
donderdag 31 december 2009
donderdag 24 december 2009
Dirk Druiloor Denkt Doem
Terwijl in Kopenhagen de klimaattop druk bezig is te mislukken, zodat we nu zeker weten dat het einde der tijden echt nabij is, zet Dirk Draulans voet aan wal op de Galapagoseilanden. Dirk D. is een Belgische evolutiebioloog die op de Clipper De Stad Amsterdam meevaart om de reis van Darwin op de Beagle 174 jaar geleden over te doen. Doel van de reis is om te zien hoe het nu gesteld is met de natuur en het milieu. En dat is, zoals wij allen weten, droevig, zeer droevig! Het einde der tijden is immers nabij.
Menig natuurliefhebber of beroepsbioloog spaart naarstig voor een bezoek aan dit Mekka van de evolutie. Na een bezoek aan de Galapagoseilanden verveelt hij familie en vrienden nog jarenlang met praatjes en plaatjes omdat alles nog mooier en nog specialer was dan hij gehoopt had. “Wat een landschap”, “De dieren zijn helemaal niet bang”, “We zagen van tien meter afstand een zeeleeuwtje geboren worden”, “Je ziet de evolutie daar echt: op alle eilanden zijn de zeeleguanen net even anders” en als je niet oppast komen daar weer die duizenden dia’s.
Als Dirk D. het Beloofde Land betreedt, ergert hij zich alleen maar rot. Hij moet toegang betalen en vergunningen aanvragen. Hij moet zijn voeten vegen om geen vuil uit de rest van de wereld in het paradijs te verspreiden. En hij krijgt ook nog gids. Het is toch schandalig? Vervolgens bezoekt hij twee nare toeristendorpjes, aait een schildpad in het researchcentrum waar deze exemplaren als ambassadeur voor hun vrij levende soortgenoten te werk zijn gesteld en laat zich kieken bij het monsterlijke Darwinstandbeeld. Zo, dat zijn de Galapagoseilanden. Totaal verpest! Een grote touristtrap. En de hele natuur daar gaat naar de kloten. Allemaal door de slechtheid van de mens. Zeeleguanen liggen zomaar op straat, kun je nagaan!
Alles klopt. Het paradijs bestaat niet meer en het einde der tijden is nabij. Zo is het toch?
Nee, Dirk Druiloor, zo is het niet. De Galapagoseilanden worden goed beschermd. Het allergrootste deel krijgen de toeristen helemaal niet te zien. Daar gaat de natuur in rust en vrede zijn eigen gang. Wat je wel te zien krijgt zijn een aantal bijzonder mooie plekjes met dieren die je nergens anders kunt zien. Dieren die nog steeds niet weten dat de mens slecht is. En dat is wel heel bijzonder.
Naar die plekjes kun je alleen met een gids. En dat is maar goed ook, want die let op dat de enthousiaste natuurliefhebbers ook op die plekjes blijven. En dat ze zich zo gedragen dat de dieren er niet achter komen dat de mens slecht is.
Er zijn twee dorpjes op de archipel. Er wonen namelijk ook wat mensen. En die mensen willen ook een centje verdienen en dus hebben ze er restaurantjes, winkeltjes en internetcafeetjes. Mogen ze misschien? Onvermijdelijk kom je daar ook terecht als je de Galapagos bezoekt. Maar als je de hele archipel afrekent op wat bijverschijnselen en niets vertelt over al het moois dat er nog steeds is, ben je aan het doemdenken. En dan komt het einde der tijden misschien wel echt nabij. Hoop verloren, al verloren.
(en zo werd dit toch nog een kerstboodschap)
Menig natuurliefhebber of beroepsbioloog spaart naarstig voor een bezoek aan dit Mekka van de evolutie. Na een bezoek aan de Galapagoseilanden verveelt hij familie en vrienden nog jarenlang met praatjes en plaatjes omdat alles nog mooier en nog specialer was dan hij gehoopt had. “Wat een landschap”, “De dieren zijn helemaal niet bang”, “We zagen van tien meter afstand een zeeleeuwtje geboren worden”, “Je ziet de evolutie daar echt: op alle eilanden zijn de zeeleguanen net even anders” en als je niet oppast komen daar weer die duizenden dia’s.
Als Dirk D. het Beloofde Land betreedt, ergert hij zich alleen maar rot. Hij moet toegang betalen en vergunningen aanvragen. Hij moet zijn voeten vegen om geen vuil uit de rest van de wereld in het paradijs te verspreiden. En hij krijgt ook nog gids. Het is toch schandalig? Vervolgens bezoekt hij twee nare toeristendorpjes, aait een schildpad in het researchcentrum waar deze exemplaren als ambassadeur voor hun vrij levende soortgenoten te werk zijn gesteld en laat zich kieken bij het monsterlijke Darwinstandbeeld. Zo, dat zijn de Galapagoseilanden. Totaal verpest! Een grote touristtrap. En de hele natuur daar gaat naar de kloten. Allemaal door de slechtheid van de mens. Zeeleguanen liggen zomaar op straat, kun je nagaan!
Alles klopt. Het paradijs bestaat niet meer en het einde der tijden is nabij. Zo is het toch?
Nee, Dirk Druiloor, zo is het niet. De Galapagoseilanden worden goed beschermd. Het allergrootste deel krijgen de toeristen helemaal niet te zien. Daar gaat de natuur in rust en vrede zijn eigen gang. Wat je wel te zien krijgt zijn een aantal bijzonder mooie plekjes met dieren die je nergens anders kunt zien. Dieren die nog steeds niet weten dat de mens slecht is. En dat is wel heel bijzonder.
Naar die plekjes kun je alleen met een gids. En dat is maar goed ook, want die let op dat de enthousiaste natuurliefhebbers ook op die plekjes blijven. En dat ze zich zo gedragen dat de dieren er niet achter komen dat de mens slecht is.
Er zijn twee dorpjes op de archipel. Er wonen namelijk ook wat mensen. En die mensen willen ook een centje verdienen en dus hebben ze er restaurantjes, winkeltjes en internetcafeetjes. Mogen ze misschien? Onvermijdelijk kom je daar ook terecht als je de Galapagos bezoekt. Maar als je de hele archipel afrekent op wat bijverschijnselen en niets vertelt over al het moois dat er nog steeds is, ben je aan het doemdenken. En dan komt het einde der tijden misschien wel echt nabij. Hoop verloren, al verloren.
(en zo werd dit toch nog een kerstboodschap)
dinsdag 22 december 2009
Positief reisadvies
Vandaag moest ik naar mijn werk. Er was er een negatief reisadvies voor de trein. “Maak, indien mogelijk, op deze dagen geen gebruik van de trein.“
Tja, indien mogelijk … Wat zijn de alternatieven: een rijbewijs heb ik niet, fietsen duurt drie-en-een-half uur enkele reis en lopen komt al gauw op een uurtje of elf. Mijn rendieren waren net door de politie afgeschoten, dus de arrenslee bood ook geen soelaas. Dus ik ging toch maar met de trein. Stout hè? Tja, ik ben nogal eens wat eigenwijs.
Op het station bleken er wel degelijk treinen te rijden. Bovendien kon ik gratis koffie of thee krijgen, maar dat is me jammer genoeg niet gelukt omdat mijn trein er al aan kwam.
“Helaas rijden er alleen stoptreinen”, werd omgeroepen. Mooi, dan hoef ik niet een- of tweemaal over te stappen.
“De treinen rijden niet of op andere tijden” was verder de boodschap. Ik heb geen treinen gezien die niet reden. Er stond wel eens een trein stil, maar even later reed die dan weer.(vaak was dat bij een station).
En die andere tijden, dat is toch echt zo relaxt! Dit is het nieuwe reizen: niet meer haasten om een trein te halen, want je weet toch niet wanneer de trein gaat. Als je er klaar voor bent ga je naar het station en dan zie je wel. En je merkt wel wanneer je aankomt; iedereen begrijpt dat. Je bent al enorm stoer dat je die negatieve reisadviezen durft te negeren.En je krijgt ook nog je geld terug als het eens even iets langer duurt. Wat wil je nog meer?
Kortom, van mij krijgt u een positief reisadvies!
Update 22/12: Nu komt de aap uit de mouw: vanwege het negatieve reisadvies krijg je GEEN geld terug bij vertraging.
Tja, indien mogelijk … Wat zijn de alternatieven: een rijbewijs heb ik niet, fietsen duurt drie-en-een-half uur enkele reis en lopen komt al gauw op een uurtje of elf. Mijn rendieren waren net door de politie afgeschoten, dus de arrenslee bood ook geen soelaas. Dus ik ging toch maar met de trein. Stout hè? Tja, ik ben nogal eens wat eigenwijs.
Op het station bleken er wel degelijk treinen te rijden. Bovendien kon ik gratis koffie of thee krijgen, maar dat is me jammer genoeg niet gelukt omdat mijn trein er al aan kwam.
“Helaas rijden er alleen stoptreinen”, werd omgeroepen. Mooi, dan hoef ik niet een- of tweemaal over te stappen.
“De treinen rijden niet of op andere tijden” was verder de boodschap. Ik heb geen treinen gezien die niet reden. Er stond wel eens een trein stil, maar even later reed die dan weer.(vaak was dat bij een station).
En die andere tijden, dat is toch echt zo relaxt! Dit is het nieuwe reizen: niet meer haasten om een trein te halen, want je weet toch niet wanneer de trein gaat. Als je er klaar voor bent ga je naar het station en dan zie je wel. En je merkt wel wanneer je aankomt; iedereen begrijpt dat. Je bent al enorm stoer dat je die negatieve reisadviezen durft te negeren.
Kortom, van mij krijgt u een positief reisadvies!
Update 22/12: Nu komt de aap uit de mouw: vanwege het negatieve reisadvies krijg je GEEN geld terug bij vertraging.
vrijdag 18 december 2009
Vrouw zonder impact
In navolging van de No-impactman die een jaar leefde zonder het milieu te belasten, hield journaliste Marie-Claire van den Berg met haar gezin een vastenweek voor het klimaat.
Ze berichtte erover in het Volkskrantmagazine en op radio en tv.
Geen verwarming, geen elektriciteit, geen auto, geen producten kopen die van verder weg dan 400 km komen en geen afval produceren. Dat viel niet mee.
Geen wasmachine, maar op de hand wassen, of liever gezegd op de voet, want dat doe je door de was in je ligbad met koud water te stampen. Koken bij kaarslicht. De kaarsen waren van bijenwas, vermoedelijk gemaakt door verstandelijk gehandicapten of andere mensen met een vlekje, maar of dat nu beter is qua CO2- uitstoot vroeg zelfs Marie-Claire zich af. Ze slaat zich er vrouwmoedig doorheen. Vindt een ecoboer op een halfuur fietsen afstand die onverpakte lokaal geproduceerde seizoensgroente wil leveren. Bedenkt dat je gerust vlees kan blijven eten als het maar wilde fazant is. Doorstaat een relatiecrisis waarin haar man dreigt naar een centraal verwarmde hotelkamer met elektra te vertrekken. Ondertussen blijft ze fulltime werken. Superwoman!
Toch zondigde Marie-Claire volgens eigen zeggen gedurende de week af en toe. Eén keer neemt ze toch een kopje koffie (en schrikt zich rot van het door de automaat uitgeworpen plastic bekertje). Want ze mag helemaal geen koffie, die wordt van veraf ingevlogen, vertelt ze op de radio. (Overigens komt koffie echt niet per vliegtuig, maar per schip)
Ook zondigde ze, vertelde ze gisteren bij Pauw en Witteman, door haar kindjes af en toe in een warm badje te stoppen in plaats van met koud water te wassen.
Wij, de lezers, luisteraars en kijkers zijn natuurlijk zwaar onder de indruk. Eigenlijk moeten we natuurlijk allemaal zulke zware offers brengen voor het klimaat. Anders wordt over twintig jaar het North Sea Jazzfestival in Amersfoort gehouden.
Maar ja, dat lukt ons natuurlijk niet. Wij zijn superwoman niet. Bovendien krijgen we de Kinderbescherming aan onze deur als we onze kindjes in een onverwarmd huis bij kaarslicht huiswerk laten maken en ze in een koud bad gooien.
En van kindjes gesproken, zou dat eigenlijk niet veel meer schelen? Minder mensen op de wereld? Kindjes maken, dat is pas echt zondig, Marie-Claire!
Zo, en dan nu een lekker kopje koffie.
Ze berichtte erover in het Volkskrantmagazine en op radio en tv.
Geen verwarming, geen elektriciteit, geen auto, geen producten kopen die van verder weg dan 400 km komen en geen afval produceren. Dat viel niet mee.
Geen wasmachine, maar op de hand wassen, of liever gezegd op de voet, want dat doe je door de was in je ligbad met koud water te stampen. Koken bij kaarslicht. De kaarsen waren van bijenwas, vermoedelijk gemaakt door verstandelijk gehandicapten of andere mensen met een vlekje, maar of dat nu beter is qua CO2- uitstoot vroeg zelfs Marie-Claire zich af. Ze slaat zich er vrouwmoedig doorheen. Vindt een ecoboer op een halfuur fietsen afstand die onverpakte lokaal geproduceerde seizoensgroente wil leveren. Bedenkt dat je gerust vlees kan blijven eten als het maar wilde fazant is. Doorstaat een relatiecrisis waarin haar man dreigt naar een centraal verwarmde hotelkamer met elektra te vertrekken. Ondertussen blijft ze fulltime werken. Superwoman!
Toch zondigde Marie-Claire volgens eigen zeggen gedurende de week af en toe. Eén keer neemt ze toch een kopje koffie (en schrikt zich rot van het door de automaat uitgeworpen plastic bekertje). Want ze mag helemaal geen koffie, die wordt van veraf ingevlogen, vertelt ze op de radio. (Overigens komt koffie echt niet per vliegtuig, maar per schip)
Ook zondigde ze, vertelde ze gisteren bij Pauw en Witteman, door haar kindjes af en toe in een warm badje te stoppen in plaats van met koud water te wassen.
Wij, de lezers, luisteraars en kijkers zijn natuurlijk zwaar onder de indruk. Eigenlijk moeten we natuurlijk allemaal zulke zware offers brengen voor het klimaat. Anders wordt over twintig jaar het North Sea Jazzfestival in Amersfoort gehouden.
Maar ja, dat lukt ons natuurlijk niet. Wij zijn superwoman niet. Bovendien krijgen we de Kinderbescherming aan onze deur als we onze kindjes in een onverwarmd huis bij kaarslicht huiswerk laten maken en ze in een koud bad gooien.
En van kindjes gesproken, zou dat eigenlijk niet veel meer schelen? Minder mensen op de wereld? Kindjes maken, dat is pas echt zondig, Marie-Claire!
Zo, en dan nu een lekker kopje koffie.
zondag 6 december 2009
Geheim weblog
Vijf weken bestaat mijn weblog nu. Heerlijk, ik kan er schrijven wat ik wil, want de enige bezoeker ben ik zelf. Al die zorgen van goedgelezen blogschrijvers: ben ik wel leuk genoeg, er moet vandaag alweer iets nieuws op, maar wat dan, zijn mijn foto’s wel mooi? … Ik heb ze niet. En van die misselijke reacties waar je je rot aan ergert of van dat slijmerige positieve commentaar, ik heb er allemaal geen last van, want niemand geeft ooit commentaar (nee, wie zou dat dan moeten doen, ik zelf?)
Echt, ik kan het aanraden, doe jezelf een blog cadeau. Hou hem lekker voor jezelf en leef je uit. Weblogs die gelezen worden zijn er al genoeg.
Echt, ik kan het aanraden, doe jezelf een blog cadeau. Hou hem lekker voor jezelf en leef je uit. Weblogs die gelezen worden zijn er al genoeg.
donderdag 19 november 2009
zondag 15 november 2009
Daarom
Waardoor de aarde om haar as draait, vroeg ik me laatst af. Het antwoord vond ik bij de vraag “Waarom draait de aarde?” Het is in taalzuiverkringen een bekend item, het verschil tussen waardoor en waarom. Waardoor verwijst naar een oorzaak, waarom naar een reden.
Waarom zijn de bananen krom, is dan ook een onzinnige vraag. Dat heeft geen reden, wel een oorzaak. Iets met zwaartekracht en naar het licht groeien, geloof ik, maar daar gaat het nu niet om.
Terwijl ik een banaantje pelde bedacht ik dat het woord Waarom eigenlijk helemaal niet thuis hoort in de wetenschap. Wetenschap kan alleen maar antwoord geven op de vraag hoe het eigenlijk werkt. De vraag waardoor iets komt dus, niet waar het goed voor is. Dat is een heel ander domein. Dat van de zingeving bijvoorbeeld. Ook heel zinvol, maar een volstrekt andere tak van sport.
Waarom ik dit schrijf? Daarom.
Waarom zijn de bananen krom, is dan ook een onzinnige vraag. Dat heeft geen reden, wel een oorzaak. Iets met zwaartekracht en naar het licht groeien, geloof ik, maar daar gaat het nu niet om.
Terwijl ik een banaantje pelde bedacht ik dat het woord Waarom eigenlijk helemaal niet thuis hoort in de wetenschap. Wetenschap kan alleen maar antwoord geven op de vraag hoe het eigenlijk werkt. De vraag waardoor iets komt dus, niet waar het goed voor is. Dat is een heel ander domein. Dat van de zingeving bijvoorbeeld. Ook heel zinvol, maar een volstrekt andere tak van sport.
Waarom ik dit schrijf? Daarom.
woensdag 11 november 2009
ouderwets misselijk
De nieuwe AllerHande. Titel: lange avonden (zonder hoofdletter, want dat is hip). Ondertitel: hartverwarmende gerechten met smaken van vroeger. Ik ruik een lichte spruitjeslucht, en dan niet die van lekkere kort gekookte biologische spruiten, geroerbakt met knoflook, sojasaus en oestersaus, een van de verworvenheden van de moderne tijd.
Ik sla het blad open. van hollandse komaf heet de eerste rubriek (zonder hoofdletters, want dat is hip): kapucijners met piccalilly, huzarensalade, gevulde eieren, … Gevulde eieren??? Die kunnen toch al zo’n twintig jaar niet meer? Een beetje hippe culi wil daar nog niet dood mee gevonden worden. Ik blader wat door.
Hollands van moeder (oeps! Nu heeft Word het woord ‘hollands’ toch een hoofdletter gegeven. Fout! Hollands… nee, shit! Weer een hoofdletter) hollands van moeder, bedoel ik: erwtensoep, zuurkool en hachee krijgen we voorgeschoteld. Ik krijg een beetje het zuur. Daar had ik als kind ook vaak last van. De Sint-special (moet dat nou wel met een hoofdletter, het Groene Boekje schrijft sinterklaasgedicht enz. toch echt met een kleine letter, alleen de goedheiligman zelf krijgt een kapitaal. En hip is het al helemaal niet), sla ik over.
Dan: Hollandse (shit!). Nee, hollandse hapjes. Kaassoesjes en gehaktballetjes, maar voor de rest valt het wel mee. Gelukkig is er tussen de benauwende Oudhollandse keukendampen toch nog een exotisch element te vinden: tamirs vegetarische trots. Tamirs? Wat zijn tamirs? Zijn tamirs vegetarisch? Tapirs wel, dat weet ik. Eens even lezen. Het gaat over die Tivalldingen. Namaakvlees dus, de redding voor de fantasieloze vegetariër. En Tamir blijkt de baas van Tivall te zijn. En die is trots op zijn succes. Tamir is dus een man. Vanwege de hippigheid moet hij het dus ook maar even zonder hoofdletter doen.
Het volgende nummer is het kerstnummer (jawel, dat moet echt met een kleine letter!). Ons wordt alvast het geheim van chipolata beloofd. Chipolatapudding? Ik voel me nu echt ouderwets misselijk worden…
Ik sla het blad open. van hollandse komaf heet de eerste rubriek (zonder hoofdletters, want dat is hip): kapucijners met piccalilly, huzarensalade, gevulde eieren, … Gevulde eieren??? Die kunnen toch al zo’n twintig jaar niet meer? Een beetje hippe culi wil daar nog niet dood mee gevonden worden. Ik blader wat door.
Hollands van moeder (oeps! Nu heeft Word het woord ‘hollands’ toch een hoofdletter gegeven. Fout! Hollands… nee, shit! Weer een hoofdletter) hollands van moeder, bedoel ik: erwtensoep, zuurkool en hachee krijgen we voorgeschoteld. Ik krijg een beetje het zuur. Daar had ik als kind ook vaak last van. De Sint-special (moet dat nou wel met een hoofdletter, het Groene Boekje schrijft sinterklaasgedicht enz. toch echt met een kleine letter, alleen de goedheiligman zelf krijgt een kapitaal. En hip is het al helemaal niet), sla ik over.
Dan: Hollandse (shit!). Nee, hollandse hapjes. Kaassoesjes en gehaktballetjes, maar voor de rest valt het wel mee. Gelukkig is er tussen de benauwende Oudhollandse keukendampen toch nog een exotisch element te vinden: tamirs vegetarische trots. Tamirs? Wat zijn tamirs? Zijn tamirs vegetarisch? Tapirs wel, dat weet ik. Eens even lezen. Het gaat over die Tivalldingen. Namaakvlees dus, de redding voor de fantasieloze vegetariër. En Tamir blijkt de baas van Tivall te zijn. En die is trots op zijn succes. Tamir is dus een man. Vanwege de hippigheid moet hij het dus ook maar even zonder hoofdletter doen.
Het volgende nummer is het kerstnummer (jawel, dat moet echt met een kleine letter!). Ons wordt alvast het geheim van chipolata beloofd. Chipolatapudding? Ik voel me nu echt ouderwets misselijk worden…
vrijdag 6 november 2009
woensdag 4 november 2009
OV....Chips!!!
Herinnert u zich de reklame voor de OV-chipkaart nog?
“Ik wil graag één kaart voor bus, trein en tram”. Dat leek handig. Je begint je reis met de trein, checkt in met je OV-chipkaart, stapt over op metro, bus, tram, you name it, en je bent bij je bestemming en checkt uit. De prijs van je complete reis wordt van je kaart afgeboekt.
Vandaag zag ik op het Amstelstation wat daar van terecht is gekomen. Als je van de trein overstapt op de metro moet je dus eerst uitchecken bij het NS-paaltje om dan weer twee meter verder op in te checken bij het GVB-paaltje.
Rechts het paaltje van de NS:
Overstappen
Van trein naar metro:
• Hier uitchecken NS
• Daarna inchecken GVB
Van metro naar trein:
• Eerst uitchecken GVB
• Daarna hier inchecken NS
Op het linkerpaaltje (dat van het GVB) staat dezelfde tekst. Maar dan andersom natuurlijk:
Overstappen
Van trein naar metro:
• Hier uitchecken GVB
• Daarna inchecken NS
Van metro naar trein:
• Eerst uitchecken NS
• Daarna hier inchecken GVB
Verschil is ook nog dat de NS-paal wel een brailletekst heeft en de GVB-paal niet.
zondag 1 november 2009
Stilstaan
Soms vraag ik me ineens iets af. Waardoor de aarde om haar as draait bijvoorbeeld. Het schijnt te maken te hebben met het ontstaan van het sterrenstelsel. Dat is uit een draaiende gaswolk ontstaan. Daarna is alles blijven draaien, omdat niets het draaien tegenhoudt. En de aarde draait natuurlijk niet alleen om haar eigen as, maar ook om de zon en ons complete zonnestelsel zwiert door onze Melkweg en onze Melkweg beweegt ook weer door het heelal. Allemaal omdat niets het bewegen tegenhoudt. Of ik het nu echt snap weet ik niet, maar in elk geval, alles beweegt.
En dan ga ik verder nadenken. Als alles altijd beweegt, beweeg ik dus als ik stilsta. Ik draai en ik zwier en beweeg. Stilstaan is dus eigenlijk in precies hetzelfde tempo meebewegen. Echt stilstaan is niet meebewegen terwijl alles beweegt. En dat bewijst dat stilstand achteruitgang is. (Want de wereld draait door)
En dan ga ik verder nadenken. Als alles altijd beweegt, beweeg ik dus als ik stilsta. Ik draai en ik zwier en beweeg. Stilstaan is dus eigenlijk in precies hetzelfde tempo meebewegen. Echt stilstaan is niet meebewegen terwijl alles beweegt. En dat bewijst dat stilstand achteruitgang is. (Want de wereld draait door)
Abonneren op:
Posts (Atom)
