“Nou ja, je kunt natuurlijk ook gewoon een pak yoghurt op tafel zetten…”

Ik geef het eerlijk toe, ik kijk wel eens naar Boer zoekt vrouw. Soms trek ik het niet, maar gisteravond werd er in alle boerderijen gegeten en dat vind ik dan wel weer interessant.

In huize Richard serveert Duitse Heidi een maaltijd uit haar vaderland: kruimige aardappels met een intrigerende groene smurrie, knakworstjes, gerookte zalm en vrolijk geverfde paaseieren. Wat vroeg in het jaar, dunkt me.

In huize Frank gaat het er minder gezellig aan toe.
”Is er iemand die iets absoluut niet lust of niet mag of niet wil?” vraagt de olijke jonge geitenboer voor hij begint met koken.
“Ja, ik, ik eet geen vlees”, zegt Berber.
“Vind je het erg om het er tussenuit te vissen?” vraagt de krullenbol.
Berber vindt het dan maar niet erg.
“Tja, het zal wel naar vlees smaken. Ik kan het wel apart bakken, maar dan heb ik pannen te weinig en dan duurt het allemaal zo lang.”
Berber zegt dat ze het begrijpt.
Dan gaat de geitenboer los. Of ze misschien denkt dat biologisch vlees beter is. Dat denkt Berber eigenlijk wel. Of ze dan wel een goed beeld heeft van de vleesindustrie en of dat beeld wel objectief is. Of ze niet weet dat biologisch vlees veel meer CO2 uitstoot veroorzaakt? De voorheen zo olijke geitenboer zwaait nu met de koekenpan waar hij zo dadelijk de sukadelappen in gaat bakken.
“Maar ik eet ook geen biologisch.”, zegt Berber.

De stukjes stoofvlees gaan de koekenpan in.

“Je hoeft jezelf hier nu niet tegen te verdedigen daarin, al is de setting hier nu wel drie tegen een. Als je maar weet waarom.” zegt Frank.
Even later is stemming in huize Krullenbol tot het nulpunt gedaald. De drie sollicitantes zitten met de intensieve geitenhouder aan tafel. De twee vleesetende dames proberen hun kokhalzen te verbergen. Het vlees is niet weg te krijgen. De ene weet de oorzaak, sukadelappen moeten een paar uur sudderen.
“Het is soepvlees”, denkt de ander.
Er tekenen zich rode vlekken af op de voormalig olijke geitenhoederwangetjes.
“Ik snap niet dat ik dit vlees heb genomen.”
“Daar kan ik niet over meepraten.”zegt Berber fijntjes.

Vrolijker gaat het toe in huize Annemarie. De drie mannen die zij op zicht heeft genomen laten zich eens heerlijk door haar verwennen. Vooraf tomatensoep, dat kennen de mannen wel. Maar het toetje is een bijzondere belevenis: tiramisu. Een nieuw toetje!
“Ja, ik ben wel wat gewend, maar zulke aparte gerechten, die kom ik niet vaak tegen.” zegt een van de drie glunderend.
“Nou ja, je kunt natuurlijk ook gewoon een pak yoghurt op tafel zetten, maar eh…, dit is toch veel leuker? “ zegt Annemarie.

En hoe moet het nu verder met vegetarische Berber? Die zou een taxi moeten bellen. Naar huis. Daar gewoon een pak biologische geitenyoghurt op tafel zetten. Dat is toch veel leuker dan zitten kieskauwen met zo’n irritante geitenhouder?

Hm…, misschien kijk ik toch volgende week toch maar weer…

Voor wie het heeft gemist

Hollandsch dictaat

Twee dagen na het Groot Dictee twijfel ik voortdurend aan mijn spelling terwijl ik dit stukje schrijf. Mooi dictee trouwens, geschreven door Tommy Wieringa. Ik had 28 fouten. Dat wilde u toch vragen?

Eerder die woensdagavond kwam G. thuis met zijn kerstpakket. Bij het uitpakken ontstak ik niet in thymotische woede, veeleer barstte ik uit in een Homerisch homerisch gelach. Het thema dit jaar was Hollandsche Helden. De Stoere Chips, Krakende Crackers en Zilte Tonijn (zonder MSC-keurmerk) en andere narigheid hebben allemaal een stoere zwarte verpakking met oranje accenten en een “100% STAVAST” keurmerk. Daarnaast hebben ze elk een eigen motto. Een bloemlezing: Staal wordt gehard in de wind, Succes naar arbeid, Vele handen maken licht werk, Schepen van hout, mannen van ijzer. Kortom, terug naar de VOC-mentaliteit, weg met die Jan Salie jan saliegeest.

Wat is dat toch, die modetrend van restauratieve nostalgie, van kleinburgerlijk ressentiment en van heimwee naar een verloren monocultureel paradijs die de winkelschappen van Blokker en Xenos (sic!) blauwwit kleurt met Delfts blauwe theedoeken en mokken, die van Boer zoekt Vrouw een tv-topper maakt en een archaïsche spelling en oubollige spreuken als toppunt van oer-Hollandse gezelligheid beschouwt? (instinkers in deze zin zijn o.a. blauwwit, Delfts blauwe en oer-Hollandse).

Ik denk, al klinkt het vreemd, dat er achter deze Hollandisering van Nederland een Limburger steekt. Het geperoxideerde ressentiment in je kerstpakket.

Laten we maar einde maken aan dit dictaat!

Noot: ik heb sommige termen geleend uit de overigens zeer lezenswaardige lezing die Jan Willem Duyvendak op 11 juni 2009 hield op de Dag van de Sociologie

Taalkeuken in India

De afgelopen weken was de taalkeuken op reis in India en Nepal. Een van de vele hoogtepunten was een kookcursus bij Shashi in Udaipur.
We leerden pakora's maken met twee heerlijke verse chutneys erbij, verschillende curries, kookten pilau en bakten chapati's, paratha's en naan. Natuurlijk kocht ik later in de bazar van Jaipur ook zo'n mooie kruidendoos. Ook gingen er geurige specerijen uit Jodhpur mee naar huis. En natuurlijk de recepten van Shashi.


Aan het begin van de les vertelde Shashi haar levensverhaal.
Daarna gingen we aan de slag.


Pakora's met chutney. Eerst zelf maken, dan opeten.


Je moet even de slag te pakken krijgen, maar dan bak je echte chapati's, paratha's en naan.

Kom je ooit eens in Udaipur, dan moet je zeker een cursus bij Shashi volgen! Meer informatie: http://shashicookingclasses.blogspot.com/

Wat is dit nu?

Een wandelingetje langs het kanaal op een mooie herfstdag. Ineens valt mijn oog op een houten constructie. Wat is dit nu, vraag ik me af. Zou het kunst zijn? Waarschijnlijk iets van milieuvriendelijke kunst, gemaakt van sloophout. Of misschien van inheems hardhout, zoals Robinia. Ik zie rechte vormen, die enerzijds een commentaar zijn op de ronde vormen van de natuur en anderzijds aansluiten bij de rechte lijn van het kanaal, maar daar wel weer haaks op staan. Wat zou de kunstenaar daar mee willen zeggen?
Maar misschien vergis ik me, misschien heeft de installatie wel nut. Misschien is het een plek waar vogels kunnen schuilen tegen de regen? Het hoge deel voor de grote vogels zoals de zwanen en het lage deel voor de kleinere vogels, zoals de eendjes. Fijn dat er ook stenen onder liggen, dan krijgen ze niet van die modderpoten.
Of zou het een radarbaken zijn voor de scheepvaart in het kanaal?
Ik blijf gissen...
Maar gelukkig, even verderop heeft het Stadsdeel Oost een bord met uitleg geplaatst: het is een picknickplek! Op het lage gedeelte kun je zitten, op het hoge leg je je eten neer. Kijk maar op het plaatje hoe het moet. Fijn,weer wat geleerd! Geweldig toch, zo'n stadsdeel!

Dinertje

De Taalkeuken wilde een leuk driegangendinertje voor het nieuwe kabinet en zijn gedogers bedenken. Geschikt voor de hardwerkende Nederlander, van vreemde smetten vrij en tot tevredenheid van de dierenpolitie. Want The Animal Cops is duidelijk een speerpunt in het conceptregeerakkoord. Ze komen er maar liefst vier keer in voor. Ze krijgen zelfs een eigen telefoonnummer met het diervriendelijke ezelsbruggetje: “1-1-4, Red een dier”. Ik zal u niet vermoeien met ideeën in de Taalkeuken over andere nieuwe 1-1-x nummers (“1-1-5, Red een wijf…”, nee, laat maar).

Een dinertje dus. Ten genoege van The Animal Cops is voor de taalkeuken niet zo moeilijk, er wordt daar toch gewoonlijk vegetarisch gekookt. De vraag is wel of vegetarisch goed genoeg is voor de hardwerkende Nederlander en of daar geen vreemde Boeddhistische of Hindoeïstische smetten aan kleven. Dat risico neemt de Taalkeuken dan maar. Wat wel gemakkelijk is, het normale milieutobben in de Taalkeuken is deze keer niet nodig, want milieu is geen item voor dit kabinet.

Een dinertje dus. Soep vooraf? Goed! Typisch Nederlands, maar niet te moeilijk natuurlijk, want daar heeft de hardwerkende Nederlander geen tijd voor. Misschien een soep uit blik? Maar welke? Asperges, het witte goud uit de streek van de gedoger. Gebonden aspergesoep uit blik, verleukt met een fijngeprakt Barnevelds eitje uit de Biblebelt, ja, dat is het!

Hoofdgerecht? Ik kan de gedachte aan spruitjes maar niet uit mijn hoofd krijgen, maar dat is natuurlijk te flauw. Bovendien zijn spruitjes de laatste jaren reuze hip geworden onder subsidieverslindende bakfietsrijdende grachtengordelprofiteurs. Ik kan beter iets bedenken voor 130 rijdende provincialen uit het zuiden des lands. Zuurvlees of zo, maar dat is niet vegetarisch. De patat die daar bij hoort natuurlijk weer wel. Die houden we er in. OK, niet te moeilijk doen, bij patat hoort natuurlijk appelmoes. Al dan niet met een kersje. Dat is vrijheid, die keuze. Als derde ding een pasteitje met een ragoutje. Een ragoutje met kaas uit Godvrezend Zuid- Holland.

Het toetje. Natuurlijk geen uitheemse baklava of tiramisu. De oer-Hollandse vlaflip? Nee, die heeft een te hoog campgehalte gekregen. Voer voor homoseksuele subsidieverslindende soapacteurs bij de publieke omroep en andere profiterende kunstenmakers. Een bananasplit: banaan, nepchocoladesaus en scheerschuimslagroom uit een spuitbus. Ja, dat is het!

En nu maar hopen dat er niemand uitglijdt over een bananenschil.

Het is zover, www.taalkeuken.nl is on line!
Naast mijn werk ga ik meer koken voor groepen. Mijn maaltijden zijn vegetarisch en vrijwel geheel biologisch. Ik kook graag een week of een weekend op locatie. Bijvoorbeeeld tijdens een yogaweekend of een training mindfullness. Ook kan ik de lunch verzorgen tijdens een cursus of workshop.

In mijn de taalkeuken kook ik niet alleen, maar bak ik desgewenst ook teksten over. Ook schrijf ik nieuwe teksten. Helder, fris en begrijpelijk. Teksten die voor de meeste mensen te begrijpen zijn.
Voor meer informatie, zowel over koken als over schrijven kun je contact met mij opnemen.

Mandala's ...

De Taalkeuken was vorige week naar Winterswijk verplaatst. Negen dames hebben daar een week lang met de inspirende begeleiding van Divyam aan een of meer mandala's gewerkt. Tussendoor maakten ze tijd om zich het eten uit de de Taalkeuken goed te laten smaken.


Het mandalavirus drong ook de Taalkeuken binnen, met onder andere dit resultaat.