“Nou ja, je kunt natuurlijk ook gewoon een pak yoghurt op tafel zetten…”

Ik geef het eerlijk toe, ik kijk wel eens naar Boer zoekt vrouw. Soms trek ik het niet, maar gisteravond werd er in alle boerderijen gegeten en dat vind ik dan wel weer interessant.

In huize Richard serveert Duitse Heidi een maaltijd uit haar vaderland: kruimige aardappels met een intrigerende groene smurrie, knakworstjes, gerookte zalm en vrolijk geverfde paaseieren. Wat vroeg in het jaar, dunkt me.

In huize Frank gaat het er minder gezellig aan toe.
”Is er iemand die iets absoluut niet lust of niet mag of niet wil?” vraagt de olijke jonge geitenboer voor hij begint met koken.
“Ja, ik, ik eet geen vlees”, zegt Berber.
“Vind je het erg om het er tussenuit te vissen?” vraagt de krullenbol.
Berber vindt het dan maar niet erg.
“Tja, het zal wel naar vlees smaken. Ik kan het wel apart bakken, maar dan heb ik pannen te weinig en dan duurt het allemaal zo lang.”
Berber zegt dat ze het begrijpt.
Dan gaat de geitenboer los. Of ze misschien denkt dat biologisch vlees beter is. Dat denkt Berber eigenlijk wel. Of ze dan wel een goed beeld heeft van de vleesindustrie en of dat beeld wel objectief is. Of ze niet weet dat biologisch vlees veel meer CO2 uitstoot veroorzaakt? De voorheen zo olijke geitenboer zwaait nu met de koekenpan waar hij zo dadelijk de sukadelappen in gaat bakken.
“Maar ik eet ook geen biologisch.”, zegt Berber.

De stukjes stoofvlees gaan de koekenpan in.

“Je hoeft jezelf hier nu niet tegen te verdedigen daarin, al is de setting hier nu wel drie tegen een. Als je maar weet waarom.” zegt Frank.
Even later is stemming in huize Krullenbol tot het nulpunt gedaald. De drie sollicitantes zitten met de intensieve geitenhouder aan tafel. De twee vleesetende dames proberen hun kokhalzen te verbergen. Het vlees is niet weg te krijgen. De ene weet de oorzaak, sukadelappen moeten een paar uur sudderen.
“Het is soepvlees”, denkt de ander.
Er tekenen zich rode vlekken af op de voormalig olijke geitenhoederwangetjes.
“Ik snap niet dat ik dit vlees heb genomen.”
“Daar kan ik niet over meepraten.”zegt Berber fijntjes.

Vrolijker gaat het toe in huize Annemarie. De drie mannen die zij op zicht heeft genomen laten zich eens heerlijk door haar verwennen. Vooraf tomatensoep, dat kennen de mannen wel. Maar het toetje is een bijzondere belevenis: tiramisu. Een nieuw toetje!
“Ja, ik ben wel wat gewend, maar zulke aparte gerechten, die kom ik niet vaak tegen.” zegt een van de drie glunderend.
“Nou ja, je kunt natuurlijk ook gewoon een pak yoghurt op tafel zetten, maar eh…, dit is toch veel leuker? “ zegt Annemarie.

En hoe moet het nu verder met vegetarische Berber? Die zou een taxi moeten bellen. Naar huis. Daar gewoon een pak biologische geitenyoghurt op tafel zetten. Dat is toch veel leuker dan zitten kieskauwen met zo’n irritante geitenhouder?

Hm…, misschien kijk ik toch volgende week toch maar weer…

Voor wie het heeft gemist