Geloof, wanhoop en liefde

Vrijdag ben ik naar het Filmfestival in Rotterdam geweest. Vier films gezien.

De absolute topper van de vier was Lourdes. Een speelfilm met een enigszins documentair karakter. Want de film laat zien hoe het de pelgrims in Lourdes vergaat, iets waar ik altijd al nieuwsgierig naar was. Dat laat de film nauwkeurig zien. En het klopt, want ex-bisschop Bär, die de door zwangerschap verhinderde regisseuse verving in het interview vooraf, herkende het allemaal. Aardige man trouwens, die monseigneur Bär. Katholiek met humor en een Sinterklaasachtig plezier in een optreden voor een breed publiek.
Maar Lourdes is ook een echte speelfilm. Met een verhaal, een plot en personages waar je je aan gaat hechten. Het verhaal wordt goed verteld, alles klopt en er valt ook genoeg te lachen. En natuurlijk gebeurt er een wonder. Of toch niet?

Deze trailer is in het Duits. Wij zagen de film in de Franse versie (met ondertitels)


Lourdes zal vast wel in de bioscopen komen.

Op twee komt Hunting &zn, een Nederlandse film van de voor mij onbekende regisseur Sander Burger en het acteurspaar Dragan Bakema en Maria Kraakman. De film begint met onbeduidende scènes uit het voorspelbare en herkenbare leven van Tako en Sandra. Je vraagt je na een tijdje af waarom je nu zit te kijken naar het doorsnee leventje van twee normale saaie dertigers. Maar dan raakt alles uit het lood en beginnen deze normale saaie dertigers elkaars en hun eigen grenzen op een schokkende manier te overschrijden. Echt niet normaal meer! Schokkend is vooral hoe begrijpelijk en voorstelbaar het is dat het zo mis kan gaan. En dat komt allemaal niet meer goed.


Hunting & zn komt binnenkort in de bioscopen.

Op drie het Thaise sprookje Nymph. Een boos sprookje, dat wel goed lijkt af te lopen. Omdat we niet goed thuis zijn in de Thaise cultuur en beeldtaal is voor ons niet alles te duiden. Bosgeesten spelen een belangrijke rol. Maar er blijft genoeg moois over: de prachtige beelden en geluiden van het oerwoud, de mysterieuze sfeer en de emoties van het echtpaar dat een moeilijke periode beleeft.


Op de laatste plaats Content. Eigenlijk hadden we naar Hadewijch gewild, maar die was al uitverkocht. “Content is een ambiënte 21e-eeuwse roadmovie, een associatief filmessay dat eerder is gebaseerd op de trance-achtige toestand van autorijden dan op de lineaire ontwikkeling van de weg van begin naar eind.”, aldus de toelichting. Dat wekte zoveel nieuwsgierigheid op dat we deze film als alternatief kozen. Dat hadden we beter niet kunnen doen. Content is pretentieus geneuzel met bijeengeraapte beelden die technisch gezien niet geschikt zijn om op een bioscoopscherm te projecteren. Onscherp. We zaten in het midden van de rij, dus we moesten het uitzitten; jaloers kijkend naar degenen die aan de kant zaten en zich wel uit de voeten konden maken.