Hollandsch dictaat

Twee dagen na het Groot Dictee twijfel ik voortdurend aan mijn spelling terwijl ik dit stukje schrijf. Mooi dictee trouwens, geschreven door Tommy Wieringa. Ik had 28 fouten. Dat wilde u toch vragen?

Eerder die woensdagavond kwam G. thuis met zijn kerstpakket. Bij het uitpakken ontstak ik niet in thymotische woede, veeleer barstte ik uit in een Homerisch homerisch gelach. Het thema dit jaar was Hollandsche Helden. De Stoere Chips, Krakende Crackers en Zilte Tonijn (zonder MSC-keurmerk) en andere narigheid hebben allemaal een stoere zwarte verpakking met oranje accenten en een “100% STAVAST” keurmerk. Daarnaast hebben ze elk een eigen motto. Een bloemlezing: Staal wordt gehard in de wind, Succes naar arbeid, Vele handen maken licht werk, Schepen van hout, mannen van ijzer. Kortom, terug naar de VOC-mentaliteit, weg met die Jan Salie jan saliegeest.

Wat is dat toch, die modetrend van restauratieve nostalgie, van kleinburgerlijk ressentiment en van heimwee naar een verloren monocultureel paradijs die de winkelschappen van Blokker en Xenos (sic!) blauwwit kleurt met Delfts blauwe theedoeken en mokken, die van Boer zoekt Vrouw een tv-topper maakt en een archaïsche spelling en oubollige spreuken als toppunt van oer-Hollandse gezelligheid beschouwt? (instinkers in deze zin zijn o.a. blauwwit, Delfts blauwe en oer-Hollandse).

Ik denk, al klinkt het vreemd, dat er achter deze Hollandisering van Nederland een Limburger steekt. Het geperoxideerde ressentiment in je kerstpakket.

Laten we maar einde maken aan dit dictaat!

Noot: ik heb sommige termen geleend uit de overigens zeer lezenswaardige lezing die Jan Willem Duyvendak op 11 juni 2009 hield op de Dag van de Sociologie