zaterdag 18 december 2010

Hollandsch dictaat

Twee dagen na het Groot Dictee twijfel ik voortdurend aan mijn spelling terwijl ik dit stukje schrijf. Mooi dictee trouwens, geschreven door Tommy Wieringa. Ik had 28 fouten. Dat wilde u toch vragen?

Eerder die woensdagavond kwam G. thuis met zijn kerstpakket. Bij het uitpakken ontstak ik niet in thymotische woede, veeleer barstte ik uit in een Homerisch homerisch gelach. Het thema dit jaar was Hollandsche Helden. De Stoere Chips, Krakende Crackers en Zilte Tonijn (zonder MSC-keurmerk) en andere narigheid hebben allemaal een stoere zwarte verpakking met oranje accenten en een “100% STAVAST” keurmerk. Daarnaast hebben ze elk een eigen motto. Een bloemlezing: Staal wordt gehard in de wind, Succes naar arbeid, Vele handen maken licht werk, Schepen van hout, mannen van ijzer. Kortom, terug naar de VOC-mentaliteit, weg met die Jan Salie jan saliegeest.

Wat is dat toch, die modetrend van restauratieve nostalgie, van kleinburgerlijk ressentiment en van heimwee naar een verloren monocultureel paradijs die de winkelschappen van Blokker en Xenos (sic!) blauwwit kleurt met Delfts blauwe theedoeken en mokken, die van Boer zoekt Vrouw een tv-topper maakt en een archaïsche spelling en oubollige spreuken als toppunt van oer-Hollandse gezelligheid beschouwt? (instinkers in deze zin zijn o.a. blauwwit, Delfts blauwe en oer-Hollandse).

Ik denk, al klinkt het vreemd, dat er achter deze Hollandisering van Nederland een Limburger steekt. Het geperoxideerde ressentiment in je kerstpakket.

Laten we maar einde maken aan dit dictaat!

Noot: ik heb sommige termen geleend uit de overigens zeer lezenswaardige lezing die Jan Willem Duyvendak op 11 juni 2009 hield op de Dag van de Sociologie

zaterdag 11 december 2010

Taalkeuken in India



De afgelopen weken was de taalkeuken op reis in India en Nepal. Een van de vele hoogtepunten was een kookcursus bij Shashi in Udaipur.
We leerden pakora's maken met twee heerlijke verse chutneys erbij, verschillende curries, kookten pilau en bakten chapati's, paratha's en naan. Natuurlijk kocht ik later in de bazar van Jaipur ook zo'n mooie kruidendoos. Ook gingen er geurige specerijen uit Jodhpur mee naar huis. En natuurlijk de recepten van Shashi.


Aan het begin van de les vertelde Shashi haar levensverhaal.
Daarna gingen we aan de slag.



Pakora's met chutney. Eerst zelf maken, dan opeten.


Je moet even de slag te pakken krijgen, maar dan bak je echte chapati's, paratha's en naan.

Kom je ooit eens in Udaipur, dan moet je zeker een cursus bij Shashi volgen! Meer informatie: http://shashicookingclasses.blogspot.com/

zondag 24 oktober 2010

Wat is dit nu?

Een wandelingetje langs het kanaal op een mooie herfstdag. Ineens valt mijn oog op een houten constructie. Wat is dit nu, vraag ik me af. Zou het kunst zijn? Waarschijnlijk iets van milieuvriendelijke kunst, gemaakt van sloophout. Of misschien van inheems hardhout, zoals Robinia. Ik zie rechte vormen, die enerzijds een commentaar zijn op de ronde vormen van de natuur en anderzijds aansluiten bij de rechte lijn van het kanaal, maar daar wel weer haaks op staan. Wat zou de kunstenaar daar mee willen zeggen?
Maar misschien vergis ik me, misschien heeft de installatie wel nut. Misschien is het een plek waar vogels kunnen schuilen tegen de regen? Het hoge deel voor de grote vogels zoals de zwanen en het lage deel voor de kleinere vogels, zoals de eendjes. Fijn dat er ook stenen onder liggen, dan krijgen ze niet van die modderpoten.
Of zou het een radarbaken zijn voor de scheepvaart in het kanaal?
Ik blijf gissen...
Maar gelukkig, even verderop heeft het Stadsdeel Oost een bord met uitleg geplaatst: het is een picknickplek! Op het lage gedeelte kun je zitten, op het hoge leg je je eten neer. Kijk maar op het plaatje hoe het moet. Fijn,weer wat geleerd! Geweldig toch, zo'n stadsdeel!

zaterdag 2 oktober 2010

Dinertje

De Taalkeuken wilde een leuk driegangendinertje voor het nieuwe kabinet en zijn gedogers bedenken. Geschikt voor de hardwerkende Nederlander, van vreemde smetten vrij en tot tevredenheid van de dierenpolitie. Want The Animal Cops is duidelijk een speerpunt in het conceptregeerakkoord. Ze komen er maar liefst vier keer in voor. Ze krijgen zelfs een eigen telefoonnummer met het diervriendelijke ezelsbruggetje: “1-1-4, Red een dier”. Ik zal u niet vermoeien met ideeën in de Taalkeuken over andere nieuwe 1-1-x nummers (“1-1-5, Red een wijf…”, nee, laat maar).

Een dinertje dus. Ten genoege van The Animal Cops is voor de taalkeuken niet zo moeilijk, er wordt daar toch gewoonlijk vegetarisch gekookt. De vraag is wel of vegetarisch goed genoeg is voor de hardwerkende Nederlander en of daar geen vreemde Boeddhistische of Hindoeïstische smetten aan kleven. Dat risico neemt de Taalkeuken dan maar. Wat wel gemakkelijk is, het normale milieutobben in de Taalkeuken is deze keer niet nodig, want milieu is geen item voor dit kabinet.

Een dinertje dus. Soep vooraf? Goed! Typisch Nederlands, maar niet te moeilijk natuurlijk, want daar heeft de hardwerkende Nederlander geen tijd voor. Misschien een soep uit blik? Maar welke? Asperges, het witte goud uit de streek van de gedoger. Gebonden aspergesoep uit blik, verleukt met een fijngeprakt Barnevelds eitje uit de Biblebelt, ja, dat is het!

Hoofdgerecht? Ik kan de gedachte aan spruitjes maar niet uit mijn hoofd krijgen, maar dat is natuurlijk te flauw. Bovendien zijn spruitjes de laatste jaren reuze hip geworden onder subsidieverslindende bakfietsrijdende grachtengordelprofiteurs. Ik kan beter iets bedenken voor 130 rijdende provincialen uit het zuiden des lands. Zuurvlees of zo, maar dat is niet vegetarisch. De patat die daar bij hoort natuurlijk weer wel. Die houden we er in. OK, niet te moeilijk doen, bij patat hoort natuurlijk appelmoes. Al dan niet met een kersje. Dat is vrijheid, die keuze. Als derde ding een pasteitje met een ragoutje. Een ragoutje met kaas uit Godvrezend Zuid- Holland.

Het toetje. Natuurlijk geen uitheemse baklava of tiramisu. De oer-Hollandse vlaflip? Nee, die heeft een te hoog campgehalte gekregen. Voer voor homoseksuele subsidieverslindende soapacteurs bij de publieke omroep en andere profiterende kunstenmakers. Een bananasplit: banaan, nepchocoladesaus en scheerschuimslagroom uit een spuitbus. Ja, dat is het!

En nu maar hopen dat er niemand uitglijdt over een bananenschil.

maandag 13 september 2010

Het is zover, www.taalkeuken.nl is on line!
Naast mijn werk ga ik meer koken voor groepen. Mijn maaltijden zijn vegetarisch en vrijwel geheel biologisch. Ik kook graag een week of een weekend op locatie. Bijvoorbeeeld tijdens een yogaweekend of een training mindfullness. Ook kan ik de lunch verzorgen tijdens een cursus of workshop.

In mijn de taalkeuken kook ik niet alleen, maar bak ik desgewenst ook teksten over. Ook schrijf ik nieuwe teksten. Helder, fris en begrijpelijk. Teksten die voor de meeste mensen te begrijpen zijn.
Voor meer informatie, zowel over koken als over schrijven kun je contact met mij opnemen.

vrijdag 27 augustus 2010

Mandala's ...


De Taalkeuken was vorige week naar Winterswijk verplaatst. Negen dames hebben daar een week lang met de inspirende begeleiding van Divyam aan een of meer mandala's gewerkt. Tussendoor maakten ze tijd om zich het eten uit de de Taalkeuken goed te laten smaken.


Het mandalavirus drong ook de Taalkeuken binnen, met onder andere dit resultaat.

maandag 12 juli 2010

Keer om! Amsterdam is vol...

We reden vanuit het zonnige noorden naar huis om daar de wedstrijd te zien. Vanaf Zaandam knipperden borden: Amsterdam is vol, Keer om, Ga elders kijken!
Gelukig deed niemand dat, want het het had nog knap gevaarlijk kunnen worden met al die spookrijders. Ik was nog even bang dat de bruggen zouden zijn opgehaald, maar we konden zonder problemen ons huis in de hoofdstad bereiken.

Maar schokkend vond ik het wel. Amsterdam is vol. Keer om! En dan zit Wilders nog niet eens in de regering

maandag 5 juli 2010

Schrijver en lezer

Dit weekend las ik het nieuwe boek van Kees van Beinum, Een soort familie. Op de beste plek om dat boek te lezen, namelijk op Wieringen, want daar speelt het boek zich grotendeels af.
Van eerdere boeken van Van Beinum was ik niet zo erg onder de indruk, al lezen ze wel lekker.
Van dit boek wel.
Ligt dat nu aan Van Beinum of aan mij?


Omdat wij al twaalf jaar een datscha op dit voormalig Zuiderzee-eiland hebben, heb ik aan een half woord genoeg. Schrijft hij "de haven", dan ruik ik de zee, hoor ik de touwen in de wind slaan, zie ik de netten op de kade en proef ik verse haring.
"De kerk van Oosterland?" Ik hoor de klok al slaan en ik loop een rondje over het kerkhof.
"De kermis?" Ik zie direct loddderige zeeblauwe ogen in hoekige koppen van compacte jongens die ladderzat over straat zwalken. Als ze twee oorbellen in een oor hebben zijn ze van Den Oever.

De hoofdpersoon van Een soort familie groeit op in een fundamentalistisch pacifistisch gezin. Elke zaterdag gaan ze er op uit om handtekeningen op te halen en folders uit te delen. Zelf was ik in die tijd ook actief in de vredesbeweging. Weliswaar in een heel wat vrijere en vrolijkere variant, maar de handtekeningen moesten toch ook opgehaald worden en die folders uitgedeeld. Of verkocht, nu ik er over nadenk. Ook hier kan ik heel veel zelf inkleuren.

Ik weet dus niet of het aan Kees van Beinum ligt of aan onze fijne samenwerking van hem als schrijver en mij als lezer dat ik dit boek zo goed vind. Ik heb er in elk geval van genoten.

Toen ik het uit had, ben ik nog even langs het Lutjesstrand gefietst...

dinsdag 29 juni 2010

Onze reklame stopt aan het oor

De croquant terrine van het hoofd in habit en zijn vervolg van verse crudités.
De grondslag van roken, zijn croquants en zijn zachtheid
De gekke salade van rauwe hammen huis en zijn zachtheid van seizoenen.
Het marmer van vissen, zijn lichte groene saus. Saus die aan het verse gras wordt geroomd.
De rug van zalm in mooi standpunt, salade frisheid, en zijn sausen.
De grondslag van gerookte zalm huis, komkommer aan de dille raket en aérée saus aan de mierik.

De kou: Soepen van groenten of vissen in vermindering
Wijken van pizza huis

DE SCHARRELKIP: De haan aan de wijn. Het net aan de Italiaanse saus dat aan de basilicum wordt gevuld.

Het opgezette stuk Van doen bevriezen creme. Doen bevriezen profiteroles
Het duo Van Beiers in zijn custardpudding.
Lauwe jaloezie aan van verzoek
Bescheidenheidskoffie


De poezie ligt op straat; of liever gezegd op het internet. Dit zijn namelijk enige mogelijkheden voor gerechten van de catering van Danny en Viviane DEJEJET, HANDWERKSMAN VARKENSSLAGER TRAITEUR

Mocht u meer willen weten:

Dames, Heren,
Bij u of in zaal, kiest de plaats, wij ons houden met de rest bezig. Jawoord, van de voorbereiding van de zaal, van het aperitief aan het nagerecht en tijdens uw avond, als u naar het verlangt, zijn wij daar om u van uw dag… een prachtig succes, een wonderlijke herinnering te dienen en te doen. Wij stellen u voor, de aperitieven „huis“ en hun warme of koude keuze van zakouski, voor het plezier van het oog en proeven. Voor het plezier om de mand crudités en zijn sausen „op te peuzelen“. Alles voor een ontvangst en een inzet in sfeer van uw gasten. Uw maaltijd, zijn wij daar voor u adviseren, u helpen het samenstellen. Hij zal met zorgen, met verse producten van eerste keus voorbereid worden en door een bevoegd, synoniem personeel met kwaliteit gediend. Onze dienst, eveneens is het, het laagje, het vaatwerk en het materiaal, indien noodzakelijk. U hebt voor een koud buffet geopteerd. Deze zal, volgens uw keus, het seizoen en de wil van de markt, in een ronde van vissen, vlees, terrines, specialiteit samengesteld worden, samengestelde salades, groenten, sausen en goed van andere dingen nog. Onze catering, is het eveneens de mogelijkheid om te laten voorbereiden en om de schotels af te halen dat u houdt van, om u toe te laten om zonder verlegenheid te ontvangen. Onze refertes: 30 jaar van dienst en kwaliteit, onze reclame… stopt het aan oor. Wij bedanken u voor uw vertrouwen, en blijven tot uw beschikking voor alle aanvullende inlichtingen.
Danny en Viviane DEJEJET.


Noot van traiteur Dejejet:

De vertaling is niet geheel spreekwoordelijk, er kunnen dus woorden in voorkomen die niet vertaald zijn (dit is aan de hand van een vertaal programma omgezet van Frans naar het Nederlandstalig).
Wij zijn niet aansprakelijk voor zet, schrijf en prijsweergaven (voor het geval zich dit mocht voordoen).


Heeft u er nu nog geen genoeg van, dan is er hier meer. Bovendien kunt u er de tekst in het Frans lezen. Dat is wat begrijpelijker.

maandag 31 mei 2010

Taalkeuken in Frankrijk

De taalkeuken was afgelopen week naar Frankrijk verplaatst. Een paar dagen in Benest, waar het leven goed is. Over een jaartje kunt u er misschien ook logeren, maar daarvoor moet er nog wel het een en ander gebeuren. Ik kon me er uitleven in de buitenkeuken van onze vrienden, Franse boeken kopen en lezen, wandelen en uitrusten. Er kruiste een Madeleine-bakplaatje mijn weg, dat natuurlijk gekocht moest worden. Want waar komen literatuur en koken dichter bij elkaar dan in de Madeleine-cakejes van Proust? Er gaat de komende tijd in de taalkeuken gewerkt worden aan de perfecte Madeleines en Proust moet ook weer eens uit de kast (maar wel in het Nederlands). Verdere oogst: geweldige Franse ontbijtkoffiekoppen, een lelijk dienblad met het recept van uiensoep en ambachtelijke notenolie, allemaal van de vide grenier (rommelmarkt)in Genouillé. Ook nog kaas, groente en fruit van de markt van Versailles, waar we de laatste dagen verbleven. Zoete aardbeien en heerlijke kersen, asperges, een biologische hele oude Tomme de…, schimmelige geitenkaasjes enz. Het is dus nog even nagenieten in de taalkeuken.

vrijdag 30 april 2010

Feest

Wat ben ik toch blij dat ik de koningin niet ben. Om meer dan een reden, maar vandaag omdat ik niet met een rare hoed op mijn hoofd boterbabbelaars hoefde te proeven, niet naar touwtrekken, biersjoelen, wasstampen en even later naar koekhappen, –herstel- bolushappen-, nettenboeten, garnalenpellen en andere narigheid hoefde te glimlachen.

Ik kon vandaag giraffen kijken, mooie muziek horen en nog meer mooie muziek horen en lekkere biowijn proeven op een leuk feest.

De drie giraffen kuierden over de Bredeweg, bogen zich af en toe naar de feestvierders en knabbelden aan de bomen.

zaterdag 17 april 2010

detaalkeukenblijftzichverbazen

Als eigenaar van de Taalkeuken ben ik een trouwe lezer van de Allerhande, pardon, allerhande. Vanwege trends, producten en wel eens leuke recepten, maar ook vanwege het blad als tijdschrift. De trends in de taal, dus.

In november
had ik mij al verbaasd over titels zonder hoofdletters. In dit nummer nog steeds geen hoofdletters, maar, NIEUW! , de namen van de rubrieken zijn nu zonder ook spatie!

Dus: watetenwevandaag, nieuwindekeuken en proefapril.

Het platform Signalering Onjuist Spatiegebruik (SOS), dat gewoonlijk ten strijde trekt tegen overbodige spaties kan ook hier aan de slag.

Ik ben benieuwd naar de volgende llrhnd of zou het de aeae worden?

woensdag 14 april 2010

Maar wat is het?

Dit is een luiertaart. Hier leest u hoe u die zelf kunt maken. Waarom u dat zou willen?
Geen idee. In elk geval is het goedkoper dan bestellen.

Binnenkort wordt ik oudtante. Nicht heeft van het weekend een babyshower gehad, hoorde ik. Een soort vrijgezellenfeestje om het aanstaande moederschap te vieren. Even op internet zoeken naar dit fenomeen opende een geheel nieuwe wereld voor mij, die van de luiertaarten. Zo is de reuze luiertaart van Sonja’s Geboorte Boetiek (€ 84,95), voorzien van een Ooievaar Silvi no 2 van het merk Happy Horse. En dat is niet zomaar een ooievaar, Door met Silvi de ooievaar te knuffelen wordt de geestelijk-sociale ontwikkeling gestimuleerd lees ik. Een tante is toch nooit te oud om te leren.

woensdag 17 maart 2010

Zelfhulpboeken

Opgevangen gesprekje in de kringloopwinkel:

“Dag meneer”
“Dag meneer”
“Waar staan hier de zelfhulpboeken?
Ik bedoel, boeken over hoe je moet leven.”
“Daar staan de medische boeken.
En daar de wijsgeren en de filosofen
De psychologen staan daar.”
“Dank u wel, meneer”

maandag 15 maart 2010

Zaandam

Zaandam, ik was er nooit geweest omdat het altijd te dichtbij was om er iets te zoeken te hebben. Ik koesterde mijn illusie van pittoreske Zaanse huisjes & ander stedenschoon. Toen ik er uiteindelijk toevallig eens belandde was het een enorme desillusie: de megaRABObank in koeienpoepkleur tegenover het station, de tot op de draad versleten koopgoot, het vervallen Csaar Peterhuisje. Nergens pittoreske Zaanse huisjes & ander stedenschoon, alleen maar instortende wederopbouw.

Vanavond zag ik op tv dat Zaandam wordt vernieuwd. Een nieuw hotel als cynische deconstructie van die Zaanse huisjes die er allang niet meer stonden, en dat is nog maar het begin.
Zal ik er weer eens heen gaan of zal ik mijn beeld van vervallen wederopbouw maar liever blijven koesteren?

zaterdag 13 maart 2010

Echte mannen drinken thee

Vroeger had je nog echte mannen. Van die mannen die ‘s zondags ineens het huis binnen liepen om het vlees te snijden. Nu doen ze dat niet meer, sterker nog ze eten zelfs geen vlees meer. En de kinderen weten ook drommels goed wie die man is die ‘s woensdags de risotto maakt.

De tijden zijn veranderd, mannen zijn vaders geworden. Camiel Eurlings gaat heel ver, want hij gaat vast thuis zitten voordat er zelfs maar een kleine is.

Vanavond in Pauw en Witteman volop discussie over de keuze tussen politiek en vaderschap. Frits Wester, politiek verslaggever, was er van overtuigd dat de dames Bos en Eurlings ferme taal hadden uitgeslagen, waarop Camiel een eitje voor zijn geld koos en Wouter besloot zijn veggie culinaire carrière thuis meer kans te geven.

Cisca Dresselhuis, ex- hoofdredacteur van de Opzij, geloofde er allemaal niets van. Er zou wel iets anders, iets politieks achter steken.

Grappig, dat de vrouw die jarenlang heeft gestreden voor meer verantwoordelijkheid van mannen voor gezin en huishouden, nu niet haar finest hour beleeft, maar er geen klap van gelooft. Zelf weet ik het allemaal niet zo. Misschien klopt het allemaal wel en is de maatschappij echt gefeminiseerd.

In elk geval krijgen we nu een nieuwe man die graag thee drinkt, een typisch vrouwendrankje. Twee weken geleden heeft hij ook al de halve Margriet volgeschreven. Dat lijkt me geen toeval, de damesbladen zijn politiek kennelijk belangrijk geworden. De Gerda komt ook al met de damesbladen mee. Misschien is dat allemaal een beetje pijnlijk voor de ex-hoofdredacteur van een (voormalig feministisch) vrouwenblad.

dinsdag 9 maart 2010

Gerda

Commotie over de nieuwste Personalityglossy: de Gerda. Op kosten van het Ministerie van LNV mocht Gerda Verburg een eigen Glossy maken. Om het Ministerie te promoten? Of om Gerda te promoten? Allebei denk ik. De Gerda verschijnt in een oplage van 830.000 stuks als bijlage bij alle populaire vrouwenbladen. Om eerlijk te zijn is het nog niet eens zo’n onaardig blaadje geworden. De ANWB-Kampioen (oplage 3,8 miljoen) is echt veel slechter. Mochten u of uw vrouw geen vrouwenblad lezen, hier kunt u het blad ook bekijken.
Misschien dat bij sommige lezers of lezeressen de fantasie bij de voorplaat van de glossy op hol slaat: we zien Gerda in het leer (inclusief handschoentjes) met een zweepje in de hand. Mijn fantasie ging pas op de een na laatste pagina los, want daar lees ik: LNV is niet aansprakelijk voor handelingen van derden welke mogelijkerwijs voortvloeien uit het lezen van deze uitgave.

Wat zou ik willen doen na het lezen van dit blad? Gele ekobieten kopen die je partner niet blieft? ’s Nachts Pierre Wind opbellen? Braakballen pluizen? Hooggehakt door het bos lopen? Lesbisch worden? Of misschien een lelijke oranje jurk van gerecycled plastic aantrekken die ontworpen is door ene Berber Soepboer? Ik had er eigenlijk allemaal helemaal geen zin in.

zondag 7 maart 2010

Nieuwe tijden ...

Als u snel bent, kunt u in de gemeente Dronten misschien nog een rotonde sponsoren. Er zijn er elf in de aanbieding. Als u de rotonde aanlegt of onderhoudt, mag u er reklame voor uw bedrijf neerzetten. Ik was even verbaasd toen ik dit bericht las, rotondes aanleggen lijkt mij toch een overheidstaak, maar dat komt natuurlijk omdat ik soms een beetje ouderwets ben.
Natuurlijk is het een goed idee! In 2010 moet de overheid zich marktgericht opstellen. En toen ik in mijn hoofd deze grote denkzwaai had gemaakt, begon het te borrelen en te bruisen. Wat een mogelijkheden!

Betaal uw eigen lantaarnpaal!
Warempel, dit is uw eigen drempel!
Wat een prachtig gezicht, je eerste eigen stoplicht! (leuk kraamcadeautje!)

Maar er kan nog veel meer. Wilt u meer blauw op straat? Wees een vent, sponsor uw eigen agent!
Uw foto komt dan achterop zijn uniform te staan.

zondag 28 februari 2010

Kiezen

De laatste zaterdag voor de gemeenteraadsverkiezingen, dus een gezellige drukte op de markt. De Nieuwe socialisten of iets in die geest riepen met borden en krantjes op om niet op Wilders te stemmen. Zelf doen ze kennelijk niet mee, maar zo hebben ze gegarandeerd wel succes. Ik weet zeker dat er in Amsterdam geen enkele stem op de PVV zal worden uitgebracht. Want dat kan niet.

De PvdA deed iets met wat verflenste rozen die ze nog over hadden van de Valentijnsactie, terwijl de VVD een eindje verderop
tersluiks kleine kaartjes met het portret van hun buurtlijsttrekker in je hand probeerde te stoppen. Of het nu plotseling opgevlamd milieubewustzijn is of een voorschotje op de beoogde bezuinigingen, in elke geval vinden ze het zelf ook niet nodig er al te veel papier aan vuil te maken.

De bakfiets van Groen Links stond om de hoek. Daar werden de ballonnen opgepompt. Want Groen Links had ballonnen en kleine molentjes op een stokje. Leuk voor de kinderen natuurlijk, maar die mogen nog niet stemmen.



De robuuste mannen van de SP stonden met stevige versleten boodschappentassen. Vol met pannensponsjes. Sterker nog, met de verbeterde versie van het bekende SP-pannensponsje.

Tja, je hebt kieswijzers en kieskompassen, maar je hebt ook gezond verstand. En als je dan moet kiezen tussen luchtballonnen en molentjes en de verbeterde pannenspons?

Misschien moet Groen Links nog eens nadenken over het campagnemateriaal?

vrijdag 12 februari 2010

Door weer en wind?


Ik heb het goed voor met de kippen. Daarom koop ik altijd eieren van kippen die buiten mogen lopen. Vrije uitloop of zoals de Fransen zeggen “élevé en plein air” (opgevoed in de openlucht; ik zie dan altijd welopgevoede kippen voor me die met twee woorden spreken, “Cot-Cot”, in dat geval, want ze praten achterstevoren daar.)


Zo hadden we laatst een doosje eieren met de merknaam Buitenei. Geestig nietwaar? Maar ik ben heel erg geschrokken, want ik lees op dat doosje dat die kippen door weer en wind moeten. Dat klinkt toch stukken minder romantisch dan “en plein air”.

Door weer en wind, staande op je pedalen tegen de snijdende noordwestenwind in worstelen om op tijd op school te zijn. Brrrr….

Aan duigen, mijn romantische beeld van kipjes die gemoedelijk op een bloemrijk grasveld lopen te lanterfanten in het zonnetje en zo af en toe eens een lekker wormpje snacken. De werkelijkheid is kei en keihard. Door weer en wind moeten ze!

De twijfel slaat toe. Doe ik er eigenlijk wel goed aan om die eieren te kopen? Zitten die kippen eigenlijk niet veel liever in een centraal verwarmd hok met goede verlichting?

Volgende keer toch maar Volière-eieren kopen?

dinsdag 9 februari 2010

Is het al mei?


Ik verlang ook erg naar de lente. Maar laten we eerlijk zijn het is nog steeds begin februari. En dan is het winter. Zelf eet graag een beetje met de seizoenen mee, vandaag bv spruitjes. Door tijdgebrek van AH, ipv de prima harde pittige EKOspruiten die ik normaal heb. Raar, die smaak (“van nature een iets zoete smaak”, meldt de verpakking; sinds wanneer zijn spruiten zoet?) Behalve dat ze nergens naar smaakten waren ze binnen de kortste keren veel te gaar. Hoe doen ze dat nu weer, spruiten die sneller gaar zijn?

Inderhaast had G. ook nog een pakje vleeswaar meegenomen dat in de reclame was. Hij eet dat af en toe. Duits gehakt was het. Linksboven op de verpakking zit een stickertje. “Specialiteit van het seizoen.” Ja, eten met de seizoenen is wel een beetje hip aan het worden, dus AH grijpt dat natuurlijk aan om weer een nieuw stickertje toe te voegen. Maar dus niet op die rare zoete seizoensspruiten en wel op het Duitse gehakt.

Het is toch nog lang geen begin mei?

zondag 7 februari 2010

Met burgertjes spelen...

Eigenlijk wind ik me 's ochtends vroeg niet graag op, maar toen ik deze enorme posters op het station zag hangen, gebeurde het toch.
Een grote vent die met autootjes speelt en volwassen vrouw die met poppetjes speelt.
Bah!
Rolbevestigend, daar gaat het natuurlijk om, denkt u. Laat die meid nu eens met autootjes spelen. Ook, natuurlijk, maar dat kan ik 's ochtends vroeg nog wel aanzien zonder te ontploffen.

Waar is dit reklame voor? Om gemeenteambtenaar te worden!
Een ambtenaar is heel erg groot en burgertjes zijn heel erg klein. Zo wordt het beroep aantrekkelijk gemaakt. Ik meen dat het reklamebureau als opdracht had te laten zien dat je als gemeenteambtenaar veel meer invloed hebt dan je denkt. Leuk gedaan ... Maar ik als burgertje laat toch echt niet me me spelen!

zondag 31 januari 2010

Geloof, wanhoop en liefde

Vrijdag ben ik naar het Filmfestival in Rotterdam geweest. Vier films gezien.

De absolute topper van de vier was Lourdes. Een speelfilm met een enigszins documentair karakter. Want de film laat zien hoe het de pelgrims in Lourdes vergaat, iets waar ik altijd al nieuwsgierig naar was. Dat laat de film nauwkeurig zien. En het klopt, want ex-bisschop Bär, die de door zwangerschap verhinderde regisseuse verving in het interview vooraf, herkende het allemaal. Aardige man trouwens, die monseigneur Bär. Katholiek met humor en een Sinterklaasachtig plezier in een optreden voor een breed publiek.
Maar Lourdes is ook een echte speelfilm. Met een verhaal, een plot en personages waar je je aan gaat hechten. Het verhaal wordt goed verteld, alles klopt en er valt ook genoeg te lachen. En natuurlijk gebeurt er een wonder. Of toch niet?

Deze trailer is in het Duits. Wij zagen de film in de Franse versie (met ondertitels)


Lourdes zal vast wel in de bioscopen komen.

Op twee komt Hunting &zn, een Nederlandse film van de voor mij onbekende regisseur Sander Burger en het acteurspaar Dragan Bakema en Maria Kraakman. De film begint met onbeduidende scènes uit het voorspelbare en herkenbare leven van Tako en Sandra. Je vraagt je na een tijdje af waarom je nu zit te kijken naar het doorsnee leventje van twee normale saaie dertigers. Maar dan raakt alles uit het lood en beginnen deze normale saaie dertigers elkaars en hun eigen grenzen op een schokkende manier te overschrijden. Echt niet normaal meer! Schokkend is vooral hoe begrijpelijk en voorstelbaar het is dat het zo mis kan gaan. En dat komt allemaal niet meer goed.


Hunting & zn komt binnenkort in de bioscopen.

Op drie het Thaise sprookje Nymph. Een boos sprookje, dat wel goed lijkt af te lopen. Omdat we niet goed thuis zijn in de Thaise cultuur en beeldtaal is voor ons niet alles te duiden. Bosgeesten spelen een belangrijke rol. Maar er blijft genoeg moois over: de prachtige beelden en geluiden van het oerwoud, de mysterieuze sfeer en de emoties van het echtpaar dat een moeilijke periode beleeft.


Op de laatste plaats Content. Eigenlijk hadden we naar Hadewijch gewild, maar die was al uitverkocht. “Content is een ambiënte 21e-eeuwse roadmovie, een associatief filmessay dat eerder is gebaseerd op de trance-achtige toestand van autorijden dan op de lineaire ontwikkeling van de weg van begin naar eind.”, aldus de toelichting. Dat wekte zoveel nieuwsgierigheid op dat we deze film als alternatief kozen. Dat hadden we beter niet kunnen doen. Content is pretentieus geneuzel met bijeengeraapte beelden die technisch gezien niet geschikt zijn om op een bioscoopscherm te projecteren. Onscherp. We zaten in het midden van de rij, dus we moesten het uitzitten; jaloers kijkend naar degenen die aan de kant zaten en zich wel uit de voeten konden maken.

vrijdag 22 januari 2010

ANWB rules

De kilometerheffing komt er niet als de ANWB de plannen afwijst. Minister Camiel Eurlings (Verkeer) zei dit vrijdag na afloop van de wekelijkse ministerraad. (bron: NU.nl)

Laat ik nu al mijn leven lang denken dat ik in een parlementaire democratie woon. Wij kiezen een Parlement en dat beslist hoe de dingen moeten gaan in het land. Ik heb me vergist, blijkt nu.

Beslissingen kunnen dus ook bij een belangenvereniging gelegd worden. In dit geval, omdat het over een onderwerp gaat dat automobilisten raakt, bij de grootste belangenvereniging van automobilisten. Ik heb geen auto en geen rijbewijs, daarom ben ik geen lid van die club. Dus ik mag niet mee praten. Jammer, want ik ben eigenlijk wel voor die kilometerheffing. (en je kunt wel raden wat de meerderheid van de leden die automobilistenclub vindt.)

Maar dan ga ik doordenken. Moet de bio-industrie verboden worden? Mogen de clubsgewijs georganiseerde veggies daarover over beslissen? Ik word al helemaal blij. Hoewel, voor hetzelfde geld wordt de Koninklijke Nederlandse Slagersvereniging gevraagd om de beslissing te nemen. Dat wordt nog spannend, welke club zal de minister kiezen?

En dan ga ik weer verder denken. Het is zeker erg goed nieuws voor uitkeringsgerechtigden. Want wie moet er beslissen over de hoogte van de uitkeringen? Natuurlijk de organisaties van uitkeringsgerechtigden, dat kan niet anders! Jammer voor de Voedselbanken, want die zijn niet meer nodig. Geen gezeik, iedereen rijk.

En over de afschaffing van het Koningshuis hoeven we al helemaal niet meer te praten. Die beslissing ligt natuurlijk bij het Koninklijk Huis.

Kleine lettertjes...

Op de website van de Kamer van koophandel:

Hoe gebruikt u deze algemene voorwaarden?

U moet uw klanten voor of bij het sluiten van een overeenkomst op de hoogte stellen van uw algemene voorwaarden. U kunt de bovenstaande algemene voorwaarden daarom op A4-formaat afdrukken op bijvoorbeeld offertes en aankoopbewijzen. U krijgt de voorwaarden op A4-formaat door bijvoorbeeld voor het lettertype 'Arial Narrow' te kiezen, met een puntgrootte van 5.
(….)
Als u de Algemene voorwaarden deponeert bij de Kamer van Koophandel of rechtbank (wat overigens niet verplicht is), houd er dan rekening mee dat u een normale lettergrootte hanteert. Dit in verband met de leesbaarheid.


woensdag 13 januari 2010

Kopenhagen rules

De klimaatconferentie heeft resultaat gehad, want er is eindelijk is er weer eens een echte winter. Helaas, nog geen Elfstedentocht, maar sneeuw en stevige vorst regeren sinds de week voor kerst; nu al vier weken. De temperaturen liggen graden lager dan het langjarig gemiddelde. Je ziet het, je voelt het, Kopenhagen heeft succes gehad!

Maar dan ga ik doordenken. Al die kou, dat betekent veel harder stoken, langere files, meer gebruik van het openbaar vervoer. Dat is allemaal extra CO2-uitstoot. Dit koude winterweer is dus echt heel erg slecht voor het klimaat.

En dan ga ik weer verder denken. Want wat is klimaat? Klimaat is het gemiddelde weer van de voorafgaande dertig jaar in een bepaald gebied. Als je het zo bekijkt, is dit winterweer dus wel heel erg goed. Want deze lage temperaturen brengen het gemiddelde van de afgelopen dertig jaar mooi omlaag. Minder opwarming van de aarde dus.

Maar dan, weer aan de andere kant, als de aarde opwarmt, wordt het niet meer zo koud als nu. Dan hoeven we niet zo hard te stoken, zodat er minder CO2-uitstoot is. En dat is toch goed?

Ik weet het niet meer. Ik kruip maar eens onder wol. Moet ik de verwarming nu laag zetten of niet?