Gelukkig 2012!

Haarlemse spruitjes

Gisteren maakten we een mooie wandeling door Haarlem en omgeving. Leuk omdat het een combinatie van stad en groen is. Vanaf het station over het oude bolwerk naar het oude centrum van Haarlem. Vandaar naar de Haarlemmerhout (waar we geen enkel Onaangenaam Mensch tegenkwamen), via Heemstede naar de rivier het Spaarne. Die volg je helemaal terug naar het station. We maakten daar nog even een ommetje terug naar het centrum om wat te drinken en wat te kopen op de markt aan de voet van de Bavokerk. We kochten er onder andere lekkere spruitjes.

Een van de hoogtepunten van de wandeling was de villa in Heemstede aan de Tooropkade, prachtig gelegen aan het Spaarne. Onverwachte uitbouwtjes, torentjes, terrassen en heel veel kleine details in ramen en metselwerk. Het betonnen skelet is in 1928 ontworpen door C. Mesman. Maar de hele afbouw en al die details is het werk van de toenmalige vrouw des huizes, Alida Johanna van Waveren Scheltema. Nadat de kinderen waren uitgevlogen volgde zij een bouwkundeopleiding en ontwierp alle details van haar eigen huis.

De Haarlemse spruitjes hebben we vandaag gegeten. Die waren op zich al heel lekker, maar als vrouw des huizes wilde ik ze ook nog verrijken met allerlei details. Ik kookte ze kort en stoofde ze daarna op met lekkere olijfolie en ¼ rode peper zonder pitjes, 1 klein teentje knoflook, 1 plakje gember van 1 mm dik, een paar blaadjes koriander en een paar blaadjes peterselie, alles met een scherp mes in blokjes van een millimeter gesneden. En een koffielepel fijngeraspte citroenschil. Ik heb een microplane, zo’n rasp die er uit ziet alsof hij uit de gereedschapskist komt en eigenlijk is dat ook zo, maar dat is een ander verhaal. Met een andere fijne rasp kan het ook.
De spruitjes waren echt heerlijk! Dankzij het fundament van de goede spruitjes, maar de details voegden er zeker ook veel aan toe.

Taalkeuken in Frankrijk

Foto: Rik Meeldijk
Deze herfstvakantie waren we weer in Frankrijk. In de buurt van Macon, daar heeft familie van ons een huis. Dit jaar waren we met ons elf-en-halven. De halve is de achterneef van 1 jaar en 4 maanden. Ik reken namelijk altijd in te vullen magen en die van zo’n ventje is toch een stuk kleiner. We gingen er een dag eerder heen om het huis op te warmen, boodschappen te doen en de rest van het gezelschap bij aankomst te verwelkomen met een geurige pan soep. Soupe au Pistou werd het, van kokenvoormijndochter.nl. Echt een aanrader, die soep en de website ook.

Na drie dagen stralend en warm zomerweer met langere en kortere wandeltochten in de prachtige omgeving begonnen we wat onrustig te worden, want er moest ook nog wijn geproefd en gekocht worden. En de nichten moesten nodig shoppen. Gelukkig barste er de vierde dag ’s ochtends een regenbui voor bijna de hele dag los. We konden er dus op uit. De nichten en hun moeders lekker shoppen, wij op wijnjacht. Het eerste doel was een biologische wijnboer in Morgon. Van de Beaujolaiswijnen vind ik Morgon een van de lekkerste, wat meer karakter. De volgende halte was Domaine du Breuil van Jean-Paul Ducote in St Amour. Een ouder(wets)ere wijnboer, die zelf gezellig meeproefde. Een paar flessen St Amour om dit jaar te drinken en een paar die nog een jaar moeten liggen. En witte Bourgogne zonder meer, lekkere soepel wijn voor een prettige prijs. Laatste halte was Romuald Petit. Twee jaar gelden hadden we bij hem St Veran gekocht die we naderhand eigenlijk lekkerder vonden dan de Pouilly St Vinzelles die we elders hadden gekocht.(en nog een stuk goedkoper ook). Romuald is een jonge wijnboer die moderne wijnen maakt en op weg is naar omschakeling naar biologische wijn. Daarnaast is het een charmante man die ons zelfs herkende van ons bezoek twee jaar geleden. Naast de St Veran kochten we ook zijn Beaujolais Villages, een heerlijke frisse rode wijn.

Daarna werd het wel kouder en ook af en toe mistig, maar wel droog. Dus gingen we weer wandelen, maar ik had ook nog tijd om echte Franse Madeleines te bakken. Volgens het recept van Janneke Vreugdenhil, maar met een derde minder suiker. En zonder oranjebloesemwater, want dat had ik even niet bij de hand. Ook bij de jeugdige achterneef ging het erin als koek.

Bij de wijn hoort natuurlijk ook een lekker kaasje.
Eerder hadden we al wat kaasjes gekocht bij het kaaswinkeltje in het dorp dat eenmaal per week open is en kaasjes van boeren uit de buurt verkoopt.
Op weg naar huis gingen we nog even langs bij de geitenkaasboer voor thuis. Heerlijke schimmelige (en ook minder schimmelige als je dat wilt) geitenkaasjes van de eigen boerderij.
We genieten dus nog even na.

Winterkost?

Na de heerlijke zomer van vorige week is het nu echt herfst. Met ons tegenwoordige verrassingsweer kan het over een week best winter zijn. Dus denken we alvast aan stevige winterkost: boerenkool.
RTL4 had in het journaal een item over boerenkool in NY, want dat is daar momenteel uberhip. Kale, heet het dan. We zien een enthousiaste bioboer in de weer met, volgens mij, groente die eerder palmkool is dan boerenkool. Hoe zit het nu? Wikipedia brengt weer eens uitkomst, boerenkool en palmkool zijn nauw verwant en heten in het Engels allebei Kale: boerenkool heet curly kale en palmkool heet Tuscan kale. Er zijn nog allerlei andere soorten, waaronder een kruising tussen palmkool en boerenkool, Leaf and Spear Kale geheten. En die soort zien we, denk ik, bij RTL.

De koks in New York doen van alles met kale, zoals gevulde pasta. Grappig want al vijf jaar geleden heb ik een recept bedacht van Lasagne met boerenkool.

Palmkool kan ik soms kopen op de biologische markt op de Nieuwmarkt, bij De Versman. Daar kun je heerlijke Ribollito mee maken, een Toscaanse soep. En dan snap je waarom palmkool in het Engels Tuscane kale heet.

En die jenevercocktail met boerenkool moet ik toch ook eens proberen!

Kunst en politiek

Nasrdin Dchar heeft het Gouden kalf gewonnen. Zijn toespraak is een tophit op Youtube en terecht! Recht uit het hart, ontroerend en misschien ook wel confronterend. Want hoe bijzonder is dat nu eigenlijk, dat iemand die moslim is en Marokkaans bloed heeft, een prijs als beste acteur wint? Kennelijk toch nog heel bijzonder, want internet gonst van de prijs en de toespraak. Vanavond mochten drie andere Nederlanders met Marokkaans bloed bij de DWDD reageren: de kunst in de persoon van Abdelkader Benali, de politiek in de persoon van Dibi Tofik en de geslaagde meid (van Halal) in de persoon van Esmaa Alariachi. Ieder had vanuit zijn of haar eigen vak iets te zeggen, waarbij de mening van Esmaa (met hoofddoek in piratenstijl, dat is de nieuwste mode) vooral over Esmaa ging. Zo wilde ze nog wel even kwijt dat ze toch mooi bij de nationale IQ-test gewonnen had bij de BNN-ers. Dibi Tofik werd gevraagd of de politiek nu echt zo belangrijk is voor de emancipatie van de Nederlander met Marokkaanse roots en/of moslim. Tenminste, dat meen ik me te herinneren. In elk geval gingen mijn gedachten vanaf dat punt verder: prima vent, die Tofik, maar hoeveel heeft hij bereikt en wat is de impact van zo’n prijs? Die van zo’n prijs is toch veel groter? Net als die van Najib Amhali, die ons zo enorm kan laten lachen om onze eigen vooroordelen.

En als ik dan verder nadenk, is dat niet alleen zo met vooroordelen tegen moslims/Marokkanen gegaan. De homo is pas echt geaccepteerd geraakt door het optreden van Paul de Leeuw, nadat Albert Mol, Robert Long, Jos Brink en vele anderen het voorbereidend werk hadden verricht. Net zoals Claudia de Breij de lesbienne uiteindelijk als normaal mens over het voetlicht heeft weten te brengen.
Donald Jones was de eerste bekende zwarte Nederlander. Naast vele anderen is Jörgen Raymann nu een van de populairste cabaretiers. Zijn wortels liggen in Suriname en hij is geliefd bij alle bevolkingsgroepen. Kijk maar eens in de zaal.

Kunst raakt de harten van de mensen. Daardoor gaan mensen ook anders denken. Dat is veel effectiever dan welke politieke campagne dan ook, is mijn conclusie.

Zou het toeval zijn dat deze regering de kunst wegbezuinigt?

Verse borlottibonen!

Vandaag vond ik op de biologische markt op de Van Eesterenlaan verse borlottibonen! Ze gingen met wat groente en een hoop kruiden, wat water en olijfolie in de nieuwe tajin. Maar daarvoor mochten ze op de foto. De nieuwe tajin gaat binnenkort ook op de kiek.

Een regenachtige zondagmiddag

Gisteren was het weer een echte regenachtige zondagmiddag. Je weet wel, zo-eentje waar je vaak over praat als je het over achterstallige klusjes hebt: ” Dat ga ik wel eens op een regenachtige zondagmiddag doen.” Nu hadden we deze zomer natuurlijk geen klagen over extra tijd voor allerlei karweitjes, maar gistermiddag ben ik er echt eens lekker voor gaan zitten: achterstallige bedrijfsadministratie van de Taalkeuken. De regen spetterde, stroomde, goot, druppelde en hield zelfs af en toe even op. Licht aan, licht weer uit, kopje thee, nog een kopje thee, een appeltaartje van gisteren erbij. Alles keurig op een rijtje in Excell en de bonnetjes netjes in mapjes. Het leven kan mooi zijn als je het maar ziet.

Toch kan de boog niet altijd gespannen zijn, het is uiteindelijk wel zondag, dus gunde ik mezelf af en toe een rondje zappen op internet tussen de bedrijven door. De buienradar om te zien waar het nog meer plensde, het nieuws om te kijken hoe het in NY met de orkaan is en af en toe wat eet- en kooksites. Op Smulweb even kijken naar de nieuwste recepten. Daar viel mijn oog op een recept voor Snelle rijst, (1 pak witte rijst extra, 1 pakje/zakje nasimix (honig of knorr), 1 zakje nasigoreng (inproba of conimex), 2 pak vacuum verpakte hamburgers (unox), 1 zak wok/nasi/macaronigroenten.) Getver! Nieuwsgierig naar meer ideeën van deze pakjesfreak, keek eens verder naar zijn/haar recepten. Pareltjes als Erwtensoepsalade (2 eenpersoons blikjes erwtensoep (UNOX), 1 zakje aardappelpuree, 1 pot blokjes augurk, eventueel extra ham en eventueel een klein blikje wortelen, eventueel yoghurt.) en Rode pasta schotel (1 pak (volkoren) macaroni, 1 grote pot en 1 kleine rodekool met appel, 1 zak dry roasted pinda`s van duyvis). En de gouden tip om pasta niet te koken, maar een nacht in koud water in de koelkast te zetten. Dan is het ook gaar. Fijn om te weten voor barre tijden als je nog wel pasta en water hebt, maar geen gas. Je weet maar nooit. Het recept van Matseflats googlet u maar zelf. Ook dit is weer erg verrassend.

Uiteindelijk was mijn klusje klaar, ging de zon zelfs schijnen en hebben we heerlijk gegeten. Nee, geen Matseflats.

Over de afbeelding: Dit is een schilderij van Esther Nienhuis. Zij schildert prachtige regenschilderijen. Kijk verder op haar website: http://www.esthernienhuis.nl/

Een plaatje!

Gemengde pluksla met eetbare bloemen van de Versman, aangemaakt met notenolie uit Frankrijk en frambozenazijn van Raspberrymaxx, met een paar noten en frambozen.

Nog meer het land in

Omdat ik de na mijn bezoek op de openingsdag de Landmarkt een tweede kans wilde geven, ben ik vandaag weer de twee bruggen over gefietst. Er zou nu toch volop aanvoer van verse streekgroente en -fruit moeten zijn. Het eerste dat ik zie is een kar vol met Spaanse pruimen. Nu ben ik net terug van een week koken op de Hof van Kairos in Winterswijk. Daar bezweken de pruimenbomen zowat onder de rijpe pruimen. Waarom laat de winkel die pretendeert zoveel mogelijk streekproducten te verkopen midden in pruimentijd pruimen uit Spanje invliegen? Maar ik heb natuurlijk helemaal geen pruimen nodig, want die heb ik gisteren nog zelf geplukt. Wat ik wel wil hebben is wat bladselderij. Even kijken waar die vandaan komt: Israel! Alle verse kruiden komen uit de bezette Palestijnse gebieden. Dan maar geen selderij.

Ik vervolg mijn weg langs de hoog opgetaste stapels Hollandse groenten. Bossen worteltjes, broccoli, prei en uien. Hollandse rode uien, staat er. Ze zitten in netjes met een labeltje. Ik kan het niet laten dat even te bekijken. Land van herkomst: Egypte. Dat mag dus niet en het is strafbaar ook, liegen over het land van herkomst. Wat ook niet mag, is geen land van herkomst vermelden en dat gebeurt ook op grote schaal in de Landmarkt. Leuke kleine pompoentjes, bijvoorbeeld. Zijn dat de eerste van het seizoen of komen ze misschien toch uit Argentinië? En zo valt er nog veel meer te raden. Bij sommige producten staat er wel keurig bij waar ze vandaan komen, zoals de boontjes van boer Boon en de bloemkolen uit Andijk. Zouden er nog lekkere aardbeien zijn? Helaas, bakken vol reukloze bleekneusjes van het ras Elsanta, die heeft de supermarkt ook.

Ik ben klaar op de groente- en fruitafdeling. Naar de kaas dan maar. Leuke Hollandse streekkaasjes zoeken. Helaas, nog steeds alleen Skaepsrond uit Ransdorp, verder allemaal buitenlandse kazen. De harde kaas is natuurlijk wel Hollands en ik zie gelukkig schapenkaas van de Wezenspijk op Texel. Op de visafdeling is er nu ongeveer een meter ingeruimd voor duurzame vis. Er is nu wel bier van Brouwerij het IJ, Jopenbier uit Haarlem en van De Prael. Althans dat zou er moeten zijn, want De Prael is op en van ‘t IJ is er alleen Pilzener en van de Jopen alleen het gerstebier. Kennelijk verkoopt het goed.

Langs een speciale proeverij van Optimel (die ik aan mij voorbij laat gaan) loop ik naar de kassa’s die nu iets ARBO-vriendelijker zijn, maar nog steeds onhandig. Voor de kassa’s staat het koopje van de week: Knorr wereldgerechten met 50% korting.

Recept voor staatssecretaris Bleker

De zomer is dit jaar erg vroeg en datzelfde geldt voor de komkommertijd. Net nu Pauw en Witteman op reces zijn gegaan en we weer maandenlang om elf uur gekneveld worden door dat EO-duo met als sidekick de Here Jezus in de gedaante van Arie B. is de komkommercrisis losgebarsten. Daar wil ik geen grapjes over maken, want het is niet niets, vijftien doden en honderden zieken waarvan er een aantal misschien blijvende schade aan hun gezondheid hebben opgelopen. Alleen zijn komkommers hoogstwaarschijnlijk niet de oorzaak. En zeker niet de Holländische Gurken, die nu massaal door de Duitsers worden gemeden. Net als de voormalige Wasserbomben, die net weer een beetje gerehabiliteerd waren en de paprika’s die kennelijk in hetzelfde rijtje thuishoren. Enorme strop voor de telers natuurlijk en Bleker geeft hen steun, maar roept ook de gehele Nederlandse bevolking op de komende week extra veel komkommers, tomaten en paprika’s te kopen. Nu wil het gelukkige toeval dat we een heel mooi warm lang weekend krijgen, dus ik zou zeggen, maak gazpacho! Een heerlijke koude Spaanse (!) soep van komkommer, tomaten, paprika en ui. Deels gepureerd, deels in blokjes. De blokjes groente kun je erdoor doen of apart serveren, zodat iedereen die naar eigen smaak kan toevoegen. Wat goede olijfolie en azijn er door, beetje knoflook, peper en zout. Blokjes gebakken brood erbij om er op het bord door te doen. Goed koud serveren. Eet smakelijk!

De oorzaak van de EHEC-besmetting is vooralsnog dus een raadsel. De bron ligt in Hamburg. Tja, dan denk ik natuurlijk toch gelijk aan…

Het land in …

Ik had me er al weken op verheugd, de opening van de Landmarkt. Op een kwartiertje fietsen een nieuwe overdekte markt waar je producten direct van boeren uit de streek kan kopen. Vers van het land, de heerlijkste seizoensproducten.
Vandaag was het dan eindelijk zover.

Gisteren bekeek ik de nieuwste foto’s op de facebookpagina van Landmarkt. De laatste loodjes voor de opening, het vullen van de vakken. Wat zag ik daar? Unoxsoep in blik, Becelmargarine, Becel bakken en braden, Nesquick, pakken van Honig en Knorr, kleine plastic flesjes Spablauw, dozen vol chips van Lays, kratten Amstelbier… Geen soep van de Kleinste Soepfabriek te zien, noch ons onvolprezen eigen Amsterdamse bier van Brouwerij het IJ. (Deze foto’s staan vandaag overigens niet meer op Facebook)

Ik was enigszins uit het lood geslagen. Maar al die producten verkopen ze alleen maar omdat mensen dan niet naar een andere winkel hoeven. Dat is bijzaak. Het gaat om de verschillende versafdelingen, zegt de Landmarkt.

Vanmiddag ben ik er gaan kijken. Voor de deur valt gelijk de bak met watermeloen op. Binnen zie ik op de groente- en fruitafdeling ananassen, avocado’s, meloenen, druiven, doosjes aardbeien, frambozen, bramen. Zakjes gesneden groente en ook Nederlandse prei, kool, wortelen enz. Staat er ook bij: uit Nederland. Geen boer te bekennen en ook geen aanduiding van welke boer de groente komt. Op mijn speurtocht naar biologische groente en fruit, kom ik niet verder dan wat verpakte nieuwe bio-aardappelen, vermoedelijk uit Egypte. Leuk zijn wel de royale potten verse kruiden van Buijsman uit Andijk.

De visafdeling is handen van de firma Tel. Een bekende groothandel met winkeltje om de hoek van de Nieuwmarkt. Tel is gespecialiseerd in exotische vis en heeft een gigantisch assortiment Aziatische diepvriesgarnalen. Er staat dan ook twee vrieskisten van zeker tien meter lang met dat soort dingen. In het midden de verse vis. Er is niets mis de kwaliteit van de vis van Tel en deze visafdeling is heel wat ruimer dan hun winkel. Het heeft alleen weinig met streekproducten te maken en verantwoord is het ook allemaal niet.

Ik proef wat kaas op de kaasafdeling. Niet bijzonder. Er is ook een koelvak waar ik een Skaepsrond uit het nabijgelegen Ransdorp bemachtig. Verder liggen er ook allerlei Franse kazen.

De broodafdeling is in handen van Le perron, een hippe bakker die ik al ken van de markt op de Van Eesterenlaan en de Nieuwmarkt. Ik vind dat een beetje lawaaibrood. Het is allemaal wel biologisch en met desem (en ook gist, denk ik), maar alleen op de dag van aankoop lekker. Het ziet er allemaal uber-ambachtelijk uit en een normaal degelijk volkorenbrood kun je er niet kopen. Waar is het brood van bakker Hartog?

Over de vleesafdeling kan ik niets melden omdat ik geen vlees eet. Ik ben er ook niet gaan kijken.

Het assortiment van kruidenierswaren onderscheidt zich niet van dat van de gemiddelde supermarkt. Er zijn wel wat biologische producten en die staan vreemd genoeg vaak onder in het schap. Geen biologische koffie kunnen ontdekken, ook geen Fair Trade, ik herinner me eigenlijk alleen Douwe Egberts. Er is echt geen bier van Brouwerij het IJ en echt geen soep van de Kleinste Soepfabriek.
In de aanbieding zijn deze week de Knorr Wereldgerechten, kratje Heineken en Lays Chips.

De melk is van een eigen merk, Loeien geheten, en niet biologisch. Herkomst onduidelijk. Ergens onderin staan er nog wel wat flessen biologische melk en karnemelk van een boer uit de buurt.

Het wijnschapje is minimaal en biedt slechts één rode biologische Merlot, voor € 8,50. Een gezellige allemansvriend die zijn prijs echt niet waard is. Voor de rest een klein aantal niet bijzondere wijnen.

Er is ook een grote eetgelegenheid waar me niet direct duidelijk werd wat je er zou kunnen eten. Maar dat zal aan mij liggen.

Het wordt langzamerhand tijd om de kassa’s op te zoeken. Die zijn erg onhandig, want er is geen band of niets. De kassier moet alles uit je kar halen en dan in een lege kar achter hem zetten. ARBO-technisch niet echt verantwoord. Dan moet je ergens je boodschappen in gaan pakken, maar daar is geen goede plek voor.

De Landmarkt wordt overal de hemel in geprezen. Eerlijk gezegd denk ik dat het vooral een slim marketingconcept is dat op sterk op “beleving” is gericht. De versafdelingen zijn leuk ingericht en zo’n verse visafdeling in een supermarkt doet je direct aan je vakantie in Frankrijk denken. Op de website wordt de manager AGF, pardon, groenteman, beschreven als iemand die opgegroeid is tussen de bloemkolen. Even googlen levert op dat hij daarnaast pas afgestudeerd commercieel econoom is.

Voor mij is de Landmarkt een grote teleurstelling. Geen boeren, nauwelijks streekproducten, nagenoeg geen biologische groente en fruit en wel aardbeien en frambozen uit Spanje. Ik behoor, denk ik, niet tot de doelgroep. Ik hoorde een journalist aan een klant vragen of ze het ook niet veel beter vond dan al die elitaire biologische producten. Tja … Ik blijf voorlopig dan toch maar elitair. Ik ga nog wel eens kijken als er meer streekproducten in het seizoen zijn. Voorlopig heb ik vooral het land in …

(On)gelijke kappen?

Het katholieke Don Boscocollege in Volendam heeft de 15 jarige Imane Mahssan verboden op school een hoofddoek te dragen. Een hoofddoek is in strijd met de katholieke identiteit van de school, aldus de leiding.

Tweemaal zelfgemaakte kaas

Sinds een maand of twee heb ik het kookboek ‘Home Made’ van Yvette van Boven. Het boek ziet er prachtig uit. Yvette is zelf o.a. illustrator en foodstyliste, haar man Oof Verschuren is fotograaf. De titel Home Made slaat dus op het boek zelf, maar vooral ook op de inhoud. Yvette laat je zien hoe je van alles zelf kunt maken. Nu bakte ik allang brood, maar nog nooit heb ik zulke heerlijk knapperige hoge ronde broden gebakken als ik nu doe met haar truc met de braadpan. Je bakt het brood het eerste halfuur in een braadpan met het deksel erop in de oven. Die fungeert eigenlijk als een soort mini-oventje. De laatste 20 minuten mag het deksel eraf. Geweldig! En als je geen zin hebt om te kneden, volg je haar recept voor brood zonder kneden. Met wat bier erdoor en de rest ervan kun je opdrinken. Fijn recept!

Gisteren heb ik Yvettes recept om zelf kaas te maken uitgeprobeerd. Niet dat ik nu ineens een soort Annemarie uit ‘Boer zoekt vrouw’ ga worden (Zo, deze woordcombinatie trekt weer flink wat bezoekers naar mijn weblog…). Ik heb trouwens ook geen enkele behoefte aan een bezoek van natuurvernieler Bleker.

Maar terzake: het werd een vers koeienkaasje dat we met wat daslook uit de tuin, peper, nog wat extra zout en een paar druppels olijfolie op een toastje hebben gegeten. Lekker! Nog lekkerder om er wat kruiden tijdens het maken doorheen te doen, denk ik.

Yvette schrijft dat het kaasje voor je het gaat persen een soort ricotta is. Dat klopt niet. Ricotta wordt gemaakt van de wei die overblijft na het uitlekken van de wrongel waar je het kaasje van maakt. En dat was dus de volgende uitdaging: zelf ricotta maken. Na het uitlekken van de kaas had ik zo’n driekwart liter wittige vloeistof over. Daar was zo te zien echt niets stevigs meer van te maken. Het leek me ook niet logisch: als er nog iets kon klonteren, zou dat toch al allang gebeurd zijn? Daarom sloeg ik Harold Mc Gee erop na. Het zit zo: in melk zitten ook eiwitten die niets doen zolang er caseïne-eiwitten aanwezig zijn. Maar zonder die kaaseiwitten gaan ze wel met elkaar klonteren in een zuur milieu. Dus ik heb de wei met wat extra druppels citroensap opgekookt. (Ricotta betekent nog een keer gekookt) en er ontstonden inderdaad hele kleine witte bolletjes. Ik heb het laten uitlekken in een lapje, en waarachtig, ik had zomaar twee volle lepels ricotta! Die zijn in een heerlijk taartje met heel langzaam zachtgestoofde uien, blauwe geitenkaas van Bastiaansen en een eitje beland. Dat was lekker. Erbij Gigantes (grote witte bonen) uit blik met het een en ander. Want om de kaas te persen heb je een leeg blik nodig.

Ontwerp je eigen kind.

Een taart met je eigen foto er op, zelfgemaakte kalenders, babypakjes met de naam van de kleine erop, het is eigenlijk allemaal heel gewoon. De HEMA heeft een groot assortiment van dit soort persoonlijk gemaakte producten. Ik zat laatst eens wat rond te kijken op hun website. Wijn, gebak, mode & accessoires, kind, fiets…

Wat? Ja! Kind! Dat is nieuw!

Ontwerp je eigen kind! Het voorbeeldje op de foto is niet helemaal mijn smaak. Maar niet getreurd, je kunt ze natuurlijk ook zonder bril bestellen en wat minder macho. Je kunt vast ook wel een meisje bestellen. In roze, lichtblauw of zachtgeel. Of een andere kleur van jouw keuze.

Maken moest je ze altijd al zelf, maar nu kun je ze met hulp van de HEMA dus ook zelf vormgeven. Daar voel ik wel wat voor, maar ik wacht wel even op een aanbieding. Het tweede exemplaar voor € 5,- (Als je tegelijk hetzelfde product bestelt) of zoiets.

Ontwerp je eigen kind. Eigenlijk de normaalste zaak van de wereld.

Filmfestival Rotterdam

Zaterdag zijn we een dag naar het Filmfestival in Rotterdam geweest. Vier mooie films gezien.

Virgin goat
Mijn eerste keuze was een Indiase film. Natuurlijk omdat we nog niet zo lang terug zijn uit India, maar ook omdat de beschrijving van de film mij aansprak. Geen Bollywoodfilm, maar een Indiase filmhuisfilm, die in India zelf onverkoopbaar is. Een man wil dat zijn geit Laila een lammetje krijgt. Als de geit door hulp van een dierenarts-toverdokter eindelijk eens loops is, trekt hij er met haar op uit naar een geschikte bok. Onderweg loopt alles op Indiase wijze volkomen uit de hand.
Op de achtergrond speelt de politiek-economische situatie op het Indiase platteland met alle tradities een belangrijke rol. Zo is de geit ook een metafoor. Voor ons was er veel herkenning, ook al is de film in Hyderabad (midden-India) opgenomen. (wij waren in het Noorden). Ook herkenden we dat niets is wat het lijkt, ook typisch India. O, ja, en er zit toch een klein stukje Bollywood in de film: de rappende politieagenten.
Prachtige film!

Grande Hotel
Grande Hotel is een documentaire over het voormalige luxe hotel in Beira, Mozambique, dat gekraakt is door 3500 mensen die woonruimte zochten. Het gebouw is ondertussen ontdaan van alles wat waarde heeft. In het karkas van het gebouw is een soort dorpsgemeenschap ontstaan. Compleet met winkels, kapper, schoonheidsspecialiste en manicure. Een prachtige scene is die waarin je op de achtergrond het geluid van de moskee en de christelijke kerk in het hotel hoort, terwijl je kijkt naar hoe het voormalige zwembad gebruikt wordt voor wassen, baden en pret maken.



La BM du Seigneur
La BM du Seigneur is een speelfilm, gespeeld door de bewoners van een woonwagenkamp ten Noorden van Parijs. Ze spelen in zekeren zin zichzelf en geven zo een beeld van hun leven. Tegelijkertijd heeft het verhaal magisch realistische trekjes, nog versterkt door de camerastandpunten die vaak verrassend zijn. De regisseur heeft zelf familie in het woonwagenkamp. Anders had hij deze film vast niet kunnen maken. Het blijft een gesloten wereld, waar ook in de film uiteindelijk niemand aan ontkomt.



Winter vacation
Winter vacantion laat de kijker de ondragelijke saaiheid van het bestaan in Binnen-Mongolie zelf ervaren. 91 minuten lang kijk je naar beelden die soms minutenlang stil lijken te staan. De dialogen zijn op zijn mist merkwaardig. Soms doet de film in absurditeit aan Alex van Warmerdam denken, maar alles overheersend is de traagheid van deze film. Ik vond dat wel mooi, maar niet iedereen kon er tegen. Nogal wat kijkers vertrokken voortijdig. Zij wel. De jongeren in Binnen-Mongolie konden dat niet.


De trailer hier toont een aantal actiemomenten uit de film. Overigens is deze trailer in het Frans ondertiteld, voor Nederlandstalige informatie en een trailer met Engelse ondertitels kun je hier kijken.

“Maar ik gun ze het wel, om eens naast hun kopje rijst een kipfilet te kunnen eten.”

De Taalkeuken was laatst in India. Een van de aardige dingen daar is dat vegetarisch eten de norm is. In restaurants kun je vaak wel vlees/vis/ei* krijgen, maar dat staat apart op de kaart onder het kopje Non-Veg. Dat is een geloofskwestie (Hindoeïsme) en een eeuwenoude eetcultuur. Naast dat ik het als niet-vleeseter erg prettig vond, bedacht ik dat India als groeiende economie met een groeiende bevolking op het gebied van voedsel eigenlijk een voorbeeld voor andere groeiende landen is. Grotere welvaart leidt hier niet tot intensieve veehouderij. De Indiase keuken is smaakvol en bevat dankzij de combinatie van granen en peulvruchten (Rijst en brood met linzen) en kleine porties zuivel (verse kaas en yoghurt) voldoende eiwit. En er zijn volop verse groenten.

Maar ik heb het helemaal mis.
Vandaag las ik een interview in Trouw met CDA-kamerlid Ger Koopmans.

De interviewer stelt: “De Partij voor de Dieren, Groen-Links, SP, PvdA en D66 maken zich druk om de vleesproductie in Nederland, omdat de uitstoot van broeikasgassen bij de veehouderij het grootst is, hoger bijvoorbeeld dan de uitstoot van al het verkeer.“

Koopmans: “Die stelling onderschrijf ik niet. Je moet alles in perspectief zien. Als de miljard mensen in India auto gaan rijden, vraag ik me af of dat nog steeds zo is.”

“De Indiërs eten ook nog niet massaal vlees”, werpt de interviewer tegen.

“Maar ik gun ze het wel, om eens naast hun kopje rijst een kipfilet te kunnen eten.”

Niets geen kleurrijke, smakelijke gezonde maaltijden in India, maar een schamel kopje rijst, waar hoognodig een kipfiletje bij moet voor die stakkers. Nu zal ik niet ontkennen dat er heel veel Indiërs zijn die het vaak met alleen een kopje rijst moeten doen, maar die gun ik toch vooral van die pittige linzen en die lekkere verse groente erbij. Maar zo werkt het dus niet.

Koopmans: “(…) de negen miljard mensen die de wereld straks telt, zijn alleen te voeden met een intensieve veehouderij. Daar is het CDA van overtuigd.”

De interviewer probeert nog wat te argumenteren over soja uit de derde wereld voor veevoer, maar dat is natuurlijk ook onzin.

Koopmans: “Vergeet trouwens niet dat 85 procent van het soja schroot is. Dat kunnen mensen niet eens eten. Net als gras, dat eten mensen ook niet. Je kunt de varkenshouderij ook als de grootste afvalverwerker zien. Voor ons past de veehouderij in een duurzame voedingsproductie.”

De interviewer houdt dapper vol: “Op de weilanden waar gras staat, kunnen toch ook bijvoorbeeld kolen worden geteeld?”

Koopmans: ”Het is zo’n verwende Westerse opvatting om vlees terug te willen dringen. Een goede voeding bestaat uit een zekere mate van vlees.”

Kortom, vegetarisch eten is verwend Westers gedoe. In India moeten de mensen eerst maar eens fatsoenlijk vlees leren eten. Dat is beter voor hen en voor het milieu…

* Hindoes beschouwen eieren als niet-vegetarisch.

“Nou ja, je kunt natuurlijk ook gewoon een pak yoghurt op tafel zetten…”

Ik geef het eerlijk toe, ik kijk wel eens naar Boer zoekt vrouw. Soms trek ik het niet, maar gisteravond werd er in alle boerderijen gegeten en dat vind ik dan wel weer interessant.

In huize Richard serveert Duitse Heidi een maaltijd uit haar vaderland: kruimige aardappels met een intrigerende groene smurrie, knakworstjes, gerookte zalm en vrolijk geverfde paaseieren. Wat vroeg in het jaar, dunkt me.

In huize Frank gaat het er minder gezellig aan toe.
”Is er iemand die iets absoluut niet lust of niet mag of niet wil?” vraagt de olijke jonge geitenboer voor hij begint met koken.
“Ja, ik, ik eet geen vlees”, zegt Berber.
“Vind je het erg om het er tussenuit te vissen?” vraagt de krullenbol.
Berber vindt het dan maar niet erg.
“Tja, het zal wel naar vlees smaken. Ik kan het wel apart bakken, maar dan heb ik pannen te weinig en dan duurt het allemaal zo lang.”
Berber zegt dat ze het begrijpt.
Dan gaat de geitenboer los. Of ze misschien denkt dat biologisch vlees beter is. Dat denkt Berber eigenlijk wel. Of ze dan wel een goed beeld heeft van de vleesindustrie en of dat beeld wel objectief is. Of ze niet weet dat biologisch vlees veel meer CO2 uitstoot veroorzaakt? De voorheen zo olijke geitenboer zwaait nu met de koekenpan waar hij zo dadelijk de sukadelappen in gaat bakken.
“Maar ik eet ook geen biologisch.”, zegt Berber.

De stukjes stoofvlees gaan de koekenpan in.

“Je hoeft jezelf hier nu niet tegen te verdedigen daarin, al is de setting hier nu wel drie tegen een. Als je maar weet waarom.” zegt Frank.
Even later is stemming in huize Krullenbol tot het nulpunt gedaald. De drie sollicitantes zitten met de intensieve geitenhouder aan tafel. De twee vleesetende dames proberen hun kokhalzen te verbergen. Het vlees is niet weg te krijgen. De ene weet de oorzaak, sukadelappen moeten een paar uur sudderen.
“Het is soepvlees”, denkt de ander.
Er tekenen zich rode vlekken af op de voormalig olijke geitenhoederwangetjes.
“Ik snap niet dat ik dit vlees heb genomen.”
“Daar kan ik niet over meepraten.”zegt Berber fijntjes.

Vrolijker gaat het toe in huize Annemarie. De drie mannen die zij op zicht heeft genomen laten zich eens heerlijk door haar verwennen. Vooraf tomatensoep, dat kennen de mannen wel. Maar het toetje is een bijzondere belevenis: tiramisu. Een nieuw toetje!
“Ja, ik ben wel wat gewend, maar zulke aparte gerechten, die kom ik niet vaak tegen.” zegt een van de drie glunderend.
“Nou ja, je kunt natuurlijk ook gewoon een pak yoghurt op tafel zetten, maar eh…, dit is toch veel leuker? “ zegt Annemarie.

En hoe moet het nu verder met vegetarische Berber? Die zou een taxi moeten bellen. Naar huis. Daar gewoon een pak biologische geitenyoghurt op tafel zetten. Dat is toch veel leuker dan zitten kieskauwen met zo’n irritante geitenhouder?

Hm…, misschien kijk ik toch volgende week toch maar weer…

Voor wie het heeft gemist